Why managers?
Οι ικανοί δεν πρέπει να μπαίνουν στην πολιτική.
Στη Χώρα των 2μιση Εθνικών Επετείων
Κάτω η φαυλοκρατία του Hugo Boss! Κάτω τα στελέχη πολυεθνικών ψιλικατζίδικων, βρώμικων κομματικών ταμείων και λοιπών μπουρδέλων.
Υποψιάζομαι πως πρόκειται για ελληνικό φαινόμενο, μοναδικό σαν την Ακρόπολη. Υποθέτω ότι είμαστε εξαιρετικά ανασφαλής λαός ειδάλλως δεν μπορώ να φανταστώ γιατί ψάχνουμε με τόση ανυπομονησία να εφεύρουμε αφορμές, να τονίσουμε μια υποτιθέμενη διαφορετικότητα προς τα πάνω έναντι του διπλανού.
Έχω αρχίσει να νιώθω ανεπαρκής που δεν είμαι ανεβασμένη σε ένα καλάμι με θέα να αγναντεύω τους αστούς και τους πληβείους από τα ψηλά. Θα γίνω μέγαιρα, θα γίνω σκυλοπνίχτρα, να βρω την ησυχία μου, τη θέση μου και εγώ στο πάνθεον των σεβαστών ανθρώπων.
Απορούν όλοι βαρέως με την κρίση. Ω ρε παιδιά, ω ρε κλεφτόπουλα, κοιτάχτε γύρω σας, δείτε τους εαυτούς. Ένας ξερχαβαλωμένος θίασος σαλτιμπάγκων, ντυμένοι πολύχρωμα με συνολάκια περσινής σαιζόν, εφέτος μας έκοψαν την πιστωτική, σε λίγο θα μας κόψουν και το ρεύμα. Λανθασμένα ξαφνιαστήκαμε, διότι δεν είμαστε παρατηρητικοί. Αν κάποιος προνοητικός περπατώντας στην Κηφισιά (έστω μια περιοχή) διαπίστωνε την ακρίβεια της παρακμής μας σήμερα θα τον ονομάζαμε τρανό προφήτη.
Μαζέψαμε πτυχία το σωρό, χωρίς καμία ανταπόκριση σε ουσιαστική παιδεία ψυχής, χαμένοι στο χάος της πληροφορίας δε μάθαμε ποτέ να υπολογίζουμε τον άνθρωπο. Κακομαθημένα στελέχη του τίποτα, φτηνές γυναίκες ξεβράκωτες με στυλ, αναβαθμισμένοι αυθαίρετα σε κάτι που δεν είναι. Σας έχω νέα! Δε φτάνει να πιστεύεις εσύ ότι είσαι ξεχωριστός, πρέπει να το πιστεύουν οι άλλοι για σένα. Και μετά δε φτάνει να σου λένε ότι είσαι ξεχωριστός, πρέπει να ζεις ως ξεχωριστός για να είσαι, να αποδεικνύεις τις αρετές.
Και όχι αγάπη μου, επειδή φοράς κουστούμι Hugo Boss, δεν είσαι σπουδαίος, είσαι απλά θύμα πολύ καλού marketing. Δεν πρόσεξες μάλλον πόσοι άλλοι φοράνε το ίδιο...
500 λέξεις για τη ζωή και την τέχνη
1η δημοτικού – Ο Γιώργος
Στην αποθήκη είναι το κουτί με τ' αστέρια. Δίπλα στη βαλίτσα των διακοπών και πίσω από τον πάγκο με τα εργαλεία για την επισκευή του νιπτήρα. Μια φορά είχαμε διορθώσει και το καζανάκι που έσταζε. Στην αποθήκη είναι ακόμα το μηχάνημα του μπαμπά για την προβολή σλάιτζ. Εγώ δεν ήξερα ούτε τι είναι η προβολή, ούτε τι είναι τα σλάιτζ. Αλλά μετά ο μπαμπάς έστησε το μηχάνημα και ένα πελώριο άσπρο πανί στο σαλόνι και είδαμε φωτογραφίες από τότε που είχε πολλά μαλλιά και η μαμά ήταν μελαχρινή. Τώρα η μαμά είναι σχεδόν ξανθιά, μέλι λέει είναι. Υπήρχε μάλιστα και μια φωτογραφία που η μαμά ήταν γυμνή και ο μπαμπάς γελούσε και την πείραζε ότι ορίστε που έχει παχύνει. Εγώ ντράπηκα λίγο αλλά πολύ μου άρεσαν οι φωτογραφίες κι ας ήταν όλες κάπως θαμπές. Σαν από μακρυά..
Τέλος πάντων, εκεί είναι το κουτί με τ' αστέρια. Η μαμά δε με αφήνει να τα κρεμάω όλο το χρόνο γιατί λέει είναι για τις γιορτές και για τα χριστούγεννα και για τα γενέθλια μου που κάνω πάρτυ και φωνάζω τους φίλους μου από το σχολείο. Εμένα όμως πολύ μου αρέσουν και τα θέλω συνέχεια. Όταν πέφτω για ύπνο κλείνω τα μάτια μου πολύ σφιχτά και τα ανοίγω ξαφνικά και βλέπω παντού μικρά αστεράκια. Ζαλίζομαι λίγο. Φαντάζομαι ότι κάνω πάρτυ και τα αστέρια είναι κρεμασμένα από το φωτιστικό ως την κουρτίνα και από την πόρτα κολλημένα με σελοτέιπ ως τη βιβλιοθήκη. Τα κοιτάζω ψηλά και ακούω τους φίλους μου που γελάνε και τρώνε τούρτα με φράουλες και σοκολάτα. Είναι η αγαπημένη μου και η μαμά μου την φτιάχνει πάντα τέλεια!
Δεν φτάνω να κρεμάσω μόνος μου τα αστέρια κι έτσι τα κρεμάει κάθε φορά ο μπαμπάς και λέει ότι όταν μεγαλώσω και θα είμαι ψηλός δε θα θέλω πια τα αστέρια, θα θέλω κορίτσια. Και ότι πάλι δε θα τα φτάνω, τα κορίτσια όχι τα αστέρια, γιατί έτσι είναι οι γυναίκες. Δεν ξέρω ακριβώς τι εννοεί. Εγώ την Χρυσούλα στην τάξη πάντως μια χαρά τη φτάνω και της τραβάω καμιά φορά την αλογοουρά για να με κοιτάζει και αυτή κλαίει και εγώ την παίρνω αγκαλιά και θα την παντρευτώ όταν μεγαλώσω και τότε θα κρεμάσω ΟΛΑ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ μόνος μου. Θα φάμε και τούρτα σοκολάτα με φράουλες γιατί είναι και η δικής της αγαπημένη. Αλλά της αρέσει και η βανίλια και εγώ είπα ότι δεν πειράζει ας πάρουμε και βανίλια, αρκεί να έχω τη Χρυσούλα.
Το καλοκαίρι πάω στην αποθήκη, κλέβω τα αστέρια και τα βάζω κάτω από το κρεβάτι μου και έτσι ξέρω ότι όταν κοιμάμαι εκείνα φωσφoρίζουν από κάτω. Όταν με κατάλαβε η μαμά φώναζε ότι έκανα την αποθήκη άνω κάτω και γέμισα τον κόσμο σκόνες αλλά δε με ένοιαζε. Ο μπαμπάς είπε ότι ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια και να μην κλέβω τα ψεύτικα, να κοιτάζω τα αληθινά. Όμως εγώ του εξήγησα ότι δεν φαίνονται καλά από το μπαλκόνι και ότι φαίνονται μόνο το βράδυ. Η κυρία μας στο σχολείο πριν από λίγες μέρες είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πάνε βόλτα στα αστέρια και αυτή είναι η δουλειά τους. Εγώ είπα σιγά τη δουλειά, να πηγαίνουν βόλτα! Αλλά μετά που το σκέφτηκα αποφάσισα ότι θα γίνω αστροναύτης. Θα πάρω μαζί μου τη Χρυσούλα και το κουτί με τα αστέρια!
Y.: Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου φίλο Γιώργο :)
Σκόρπιες σκέψεις ντροπής - Το manifesto του χρεωκοπημένου Έλληνα
Γυμνός Νέος με Καπέλο στον Κάμπο (σαν τίτλος από πίνακα)
«Κάτσε καλά γιατί θα γίνει του Αγίου Βαλεντίνου εδώ μέσα!..»
Στην 3η Λυκείου, μόλις το 2002, οι συμμαθήτριες μου κι εγώ κόψαμε γύρω στις 200 καρδούλες από φούξια/ροζ και άλλα παρεμφερή χρώματα χαρτόνια και τις κολλήσαμε στους τοίχους της τάξης μας ολόγυρα. Τότε ολόκληρη η σχολή Ουρσουλινών άρχισε να παρελαύνει στα διαλείμματα από το τμήμα μας προκειμένου να δει τα παράξενα. Βέβαια, ήμασταν 16-17, βαριά 18, σε τμήμα θηλέων, πηγμένες από το πολύ διάβασμα, γενικά ο κόσμος άκουγε Backstreet Boys και η Britney Spears ήταν ακόμα παρθένα.
Ακόμα και σ' αυτή την εποχή αφέλειας, η καρδούλα δεν συμβόλιζε κανέναν απολύτως έρωτα ή καψούρα, ήταν μάλλον η αντίδραση της καταπιεσμένης δημιουργικότητας και φαντασίας που βρήκε τρόπο να ξεπηδήσει εκτός προγράμματος, να προκαλέσει τη μουντή πραγματικότητα ενός ομολογουμένως συντηρητικού σχολείου. Πρέπει να παραδεχτώ ότι η ιδέα με τις καρδούλες ήταν δική μου και το αποτέλεσμα αισθητικά πολύ χαριτωμένο, μάλιστα πολλές από τις καρδούλες που κάποτε τις ξεκολλήσαμε τις φυλάω σε μια κούτα μαζί με τις υπόλοιπες φαεινές ιδέες των σχολικών ετών.
Ωστόσο τώρα πια είναι 2010, μεγαλώσαμε και η Britney Spears έκτοτε γέννησε. Ποια δικαιολογία έχει η κοινωνία μας για τον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο ορίζει τον ρομαντισμό της; Είναι περασμένες τρεις και από ώρα έχει σημάνει συναγερμός στα ερτζιανά. Έτσι κι αλλιώς η μουσική παραγωγή της ποπ κουλτούρας φτωχαίνει όμως η αποψινή και αυριανή νύχτα είναι πραγματική δοκιμασία. Μετράω τα τραγούδια της αγάπης και χαίρομαι που δεν μπορώ να ταυτιστώ με το μήνυμα τους γιατί είναι λίγο και ακατάλληλο.
Γελάμε με τη φτήνια μας και λέμε πως δεν πειράζει μια μέρα του χρόνου σαν αυτή να είναι κιτς. Λέμε ακόμα πως και το κιτς είναι άποψη, το άγουστο και το υπερβολικό είναι αστείο και διασκεδαστικό μια στο τόσο, ισχυριζόμαστε. Όμως αποτυγχάνουμε να δούμε πως τελικά η μία αυτή μέρα δεν είναι και τόσο διαφορετική από τις όλες. Στην πορεία ξεχάσαμε πώς να είμαστε γνήσιοι, ειλικρινείς, γίναμε όντως βαλεντίνοι ταιριαστοί με τον καρνάβαλο.
Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μεγάλη η χάρη του, άγνωστη μέχρι προσφάτως, βουτηγμένη στην παρακμή ενός ερωτισμού απρόσωπου, προκάτ μας παροτρύνει στο αυτονόητο. Το αυτονόητο δεν είναι όμως πια να παραδίνεται κανείς στον έρωτα αλλά να τον εξαγοράζει.
______________________________________
Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμία διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Επισημαίνεται πάντως ότι απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου (όσο αμφίβολης λογοτεχνικής αξίας και αν είναι), με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια της υπογράφουσας.