H Μέδουσα κολυμπάει παντού

Καλώς ήρθατε! H Μέδουσα κολυμπάει και στο Facebook: Join

Why managers?

Managers στα νοσοκομεία, managers στα πανεπιστήμια. Διαχειριστές δηλαδή, ελληνικά. Μα δεν πάσχει η δημόσια διοίκηση από έλλειμμα διαχείρισης ή έλλειψη διαχειριστών αλλά από αδυναμία χριστής διαχείρισης. Και δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι εισάγοντας στελέχη ιδιωτικού τομέα, ο οποίος στην Ελλάδα ταλανίζεται από ακριβώς τις ίδιες παθογένειες με τον δημόσιο, θα αλλάξει κάτι. Αντιθέτως, ο κοινός νους θα υπέθετε ότι, προσθέτοντας σε οποιονδήποτε πολύπαθο οργανισμό περισσότερους πόλους εξουσίας, θα επικρατήσει μεγαλύτερο χάος. 
 
Εφόσον η κυβέρνηση επιθυμεί να αυξήσει την αποτελεσματικότητα των δημόσιων οργανισμών και τη διαφάνεια στα οικονομικά τους, θα μπορούσε να κάνει το απλό, που εφαρμόζεται πανταχόθεν εκτός από εδώ. Να χρησιμοποιήσει τον θαυμαστό κόσμο των ορκωτών λογιστών και ελεγκτών, οι οποίοι με ετήσιες εκθέσεις και ενδιάμεσους ελέγχους δημοσιεύουν ακριβώς πώς, προς τα πού και γιατί διοχετεύονται οι οικονομικοί πόροι. Σε αυτή την περίπτωση οι διαχειριστές, που έχουμε ήδη σε πληθώρα, θα είχαν πολύ μικρά περιθώρια να καταληστεύσουν το δημόσιο χρήμα ή τουλάχιστον με σαφώς μεγαλύτερο ρίσκο, το οποίο επίσης θα λειτουργούσε αποτρεπτικά. 
 
Πρέπει μάλιστα να σημειώσω ότι, μολονότι αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται και από το δημόσιο σε άλλα κράτη, είναι κυρίως πάγια τακτική του ιδιωτικού τομέα. Τακτική η οποία κατά καιρούς έχει αποτύχει ή έχει δείξει τα όρια της, εντούτοις σε γενικές γραμμές έχει αποδειχτεί εξαιρετικά αποτελεσματική αφού θέτει κατ’ αρχήν κανόνες.

Υπάρχει ακόμα μία σοβαρή ένσταση ως προς τους managers, η εισαγωγή της έννοιας της αποδοτικότητας. Τα δημόσια αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία δεν οφείλουν να είναι αποδοτικά σε όρους αγοράς. Εκτός κι αν υπογείως είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ως κοινωνία ότι θα απομυζούμε κέρδος από την ασθένεια των συμπολιτών μας ή από τον πόθο των νέων να βελτιωθούν, να μορφωθούν, να προοδεύσουν. Τα δημόσια αγαθά πρέπει να είναι αποδοτικά σε κοινωνικούς όρους και εκεί δε θα βοηθήσουν οι managers, όχι μόνο γιατί δε διαθέτουν τα κατάλληλα εργαλεία, όμως επιπλέον γιατί δεν έχουν καν αυτό το στόχο. 
 
Εν τέλει, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο, είναι ότι οι ιθύνοντες νόες γνωρίζουν αυτές τις best practices -όπως αρέσκονται να ονομάζουν τις επιτυχείς πρακτικές- που μόλις παρέθεσα και παρόλ’ αυτά αποφεύγουν την εφαρμογή τους, την διατύπωση τους καν στο δημόσιο διάλογο.

Οι ικανοί δεν πρέπει να μπαίνουν στην πολιτική.

Οι ικανοί δεν πρέπει να μπαίνουν στην πολιτική στην Ελλάδα. Γιατί όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε μια τέτοια αδιαμφισβήτητη ήττα για τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας;

Στην Ελλάδα η πολιτική είναι έννοια συναρτώμενη προς τις δημόσιες και πελατειακές σχέσεις, την εξάρτηση από ισχυρά συμφέροντα και την διαπλοκή. Η ικανότητα στην πολιτική σκηνή ορίζεται ως η δυνατότητα του πολιτευμένου να ελίσσεται καιροσκοπικά για να διατηρεί μια επιφανειακή λαϊκή εύνοια με στόχο το προσωπικό του συμφέρον που εξασφαλίζεται μέσα από την εκλογή. Η είσοδος στην πολιτική δεν είναι η φυσική κατάληξη μιας ιδεολογικής αναζήτησης, ούτε καν η καταξίωση μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό που προσφέρει ίσες ευκαιρίες ανέλιξης. Η ασφαλέστερη οδός για την επιτυχή είσοδο στην πολιτική είναι η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία, ο κατακερματισμός των τοπικών και συνδικαλιστικών κομματικών φορέων προκειμένου να είναι ευκολότερα ελέγξιμοι.

Επειδή λοιπόν ικανός για την πολιτική όπως ασκείται στη χώρα μας είναι ο αλλοτριωμένος είναι πασιφανές ότι δεν πρέπει να δραστηριοποιείται στην πολιτική, πρέπει όχι μόνο να αποστασιοποιείται ο ίδιος αλλά μάλιστα η ίδια η πολιτεία να βρει μηχανισμούς να απωθεί αυτού του είδους τον ικανό από το πολιτικό γίγνεσθαι.

Εάν όμως δεν εξετάσουμε το ποιος θεωρείται ικανός στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, πρέπει οι πραγματικά ικανοί να εισέρχονται στην πολιτική;

Είναι προφανές ότι αν αποφασίσουν να το κάνουν, αυτό σίγουρα θα γίνει με μεγάλο προσωπικό κόστος, πολλές φορές και οικονομικό. Τα ικανά στελέχη είναι γνωστό ότι στον ιδιωτικό τομέα τυγχάνουν αναγνώρισης και κύρους που τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από οικονομικές απολαβές. Συνεπώς, ένας ικανός άνθρωπος για την προσωπική του ευημερία δεν πρέπει να μπαίνει στην πολιτική.

Όμως υποθέτοντας ότι ο ικανός με αίσθηση αυταπάρνησης αποφασίσει να συνταχθεί με ένα κόμμα προκειμένου να συνεισφέρει, θα καταφέρει να επηρεάσει τον κομματικό μηχανισμό ώστε να βελτιώσει τις κυβερνητικές και διοικητικές αποφάσεις;

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Δυστυχώς είναι δεδομένο ότι τα πράγματα είναι παγιωμένα σε μεγάλο βαθμό έτσι ώστε να εξυπηρετούν συγκεκριμένες ισορροπίες δυνάμεων οι οποίες δεν επιτρέπουν ανατρεπτικές πρωτοβουλίες από ικανούς. Οι ανίκανοι λοιπόν μέσα σε ένα σύστημα ισχύος νιώθοντας απειλούμενοι συνήθως ενεργοποιούνται προκειμένου να συνθλίψουν εγκαίρως τους ικανούς. Δείτε για παράδειγμα το βαθμό ανανέωσης των ανώτερων κομματικών στελεχών στην Ελλάδα, παρακολουθώντας ένα δελτίο ειδήσεων διαπιστώνει εύκολα κανείς ότι στην επικαιρότητα βρίσκονται με μικρές αλλαγές τα ίδια στελέχη επί δεκαετίες. Το να αναφέρουμε το βαθμό ανανέωσης των ψηφοδελτίων είναι παραπλανητικό διότι εν προκειμένω το φρέσκο αίμα τελικά ποτέ δεν ανεβαίνει ψηλότερα. Τις περισσότερες φορές λοιπόν οι ικανοί που συντάσσονται με κομματικούς στρατούς είτε πνίγονται μέσα σε αυτούς και δεν παράγουν έργο γιατί δεν εισακούονται, είτε αποχωρούν απογοητευμένοι χάνοντας σημαντικό μέρος της μαχητικότητας, αποφασιστικότητας και ελπίδας τους για διεκδικήσεις και βελτιώσεις. Οπότε ο ικανός εντός της πολιτικής χαραμίζει τα ταλέντα του. Σε ένα οικονομικό περιβάλλον αυτό θα χαρακτηριζόταν κατασπατάληση πόρων!

Πόσο μάλλον που στην σημερινή κοινωνικοπολιτική συγκυρία υπάρχουν πολλές εναλλακτικές μορφές δράσης πολύ πιο ευέλικτες και αποτελεσματικές, στις οποίες ικανά στελέχη μπορούν να απορροφηθούν γρήγορα και να έχουν το περιθώριο να αλλάξουν την αποστειρωμένη από ιδέες και όραμα πραγματικότητα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό πάντως σίγουρα προς σωστότερη κατεύθυνση. Αναφερόμαστε φυσικά στην κοινωνία των πολιτών, τις νέες ομάδες πίεσης, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Οι ικανοί αντί να ενταχθούν στην πολιτική μπορούν να ενταχθούν σε ένα πολύ μεγαλύτερο σκηνικό, μπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία με αποφασιστικό τρόπο!

Επειδή λοιπόν οι ικανοί στην πολιτικοί είναι οι ανίκανοι στην ιδιωτική ζωή, και επειδή οι ικανοί στην ιδιωτική ζωή μέσα από άλλους διαύλους μπορούν να ωφελήσουν πολύ πιο συγκεκριμένα, μετρήσιμα και δημιουργικά την κοινωνία, οι παραγωγικοί άνθρωποι δεν πρέπει να μπαίνουν στην πολιτική! Πρέπει να βγαίνουν από την πολιτική το συντομότερο και να πιάνουν δουλειά για να ενεργοποιήσουν και άλλους σαν εκείνους.

Adopt a Stray.gr!