H Μέδουσα κολυμπάει παντού

Καλώς ήρθατε! H Μέδουσα κολυμπάει και στο Facebook: Join

Νικηφόρος Μανδηλαράς 1928- 1967

Θλιβερή η ζωή και η καθημερινότητα όμως δικαιολογία δεν υπάρχει καμία. Δεν είναι πρώτη φορά θλιβερή η ζωή, ούτε σκληρή η καθημερινότητα για τους Έλληνες, μηδέ έχει την αποκλειστικότητα στις αναποδιές ο τόπος τούτος.

Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς γεννήθηκε το 1928 στην Κόρωνο της Νάξου και έγινε νομικός. Ξεχώρισε γρήγορα για το πνεύμα και την μαχητικότητα του. Ανέλαβε υποθέσεις πολιτών που διώκονταν για τα πολιτικά τους φρονήματα και το όνομα του συνδέθηκε με την υπεράσπιση των κατηγορουμένων στην κατασκευασμένη υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, η οποία λειτούργησε ως αφορμή για την αποστασία του 1965. Κατά τη διάρκεια της δίκης ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος απευθυνόμενος στον Νικηφόρο Μανδηλαρά τον απείλησε ότι θα πληρώσει. Όντως λόγω της δράσης και των ιδανικών του το καθεστώς της χούντας φρόντισε ήδη από τον Μάιο του 1967 να τον δολοφονήσει ενόσω προσπαθούσε να αποδράσει από την Ελλάδα. Το πτώμα του βρέθηκε σε παραλία της Ρόδου, τον έσπασαν στο ξύλο και τον πυροβόλησαν στο στήθος. Είπαν ότι πέθανε από πνιγμό. Οι προσπάθειες για αναψηλάφηση της δίκης για την δολοφονία του Νικηφόρου Μανδηλαρά έχουν έκτοτε πέσει στο κενό.

Ο Μαυρουδής Βορίδης (κατά κόσμον Μάκης) γεννήθηκε το 1964 και έγινε επίσης νομικός. Ξεχώρισε γρήγορα για το πνεύμα και την μαχητικότητα του. Στο Κολλέγιο Αθηνών στο οποίο φοίτησε ως μαθητής, ηγήθηκε πανελλαδικά της εθνικιστικής μαθητικής οργάνωσης Ελεύθεροι Μαθητές και το 1983 εισήχθη στην Νομική Σχολή Αθηνών.
 
Στο βιογραφικό του, στην επίσημη ιστοσελίδα του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, δεν αναφέρει ότι ήδη από το 1984 αντικατέστησε τον Νίκο Μιχαλολιάκο, νυν πρόεδρο της Χρυσής Αυγής, στη θέση του Γενικού Γραμματέα της νεολαίας του κόμματος που ίδρυσε ο έγκλειστος δικτάτορας Παπαδόπουλος μάλιστα μέχρι και το 1990, έτος που κατάφερε επιτέλους να αποφοιτήσει από τη Νομική. Παραλείπει τη διαγραφή του από το φοιτητικό σύλλογο της Νομικής το 1985 για φασιστική δράση, καθώς και τη μήνυση που υπέβαλλε η Ε.Φ.Ε.Ε. εναντίον του το 1986 μεταξύ άλλων για την επίθεση της οποίας ηγήθηκε στις 22 Απριλίου του 1986 με άλλα μέλη της Ε.Π.ΕΝ., τραυματίζοντας με λοστούς και μαχαίρια φοιτητές και προκαλώντας καταστροφές στο κτήριο. Παρόλο που είναι λαλίστατος επί παντός επί στητού δεν έχει κάποιο σχόλιο για τις φωτογραφίες του που φιγουράρουν πανταχώθεν με αυτοσχέδιο τσεκούρι στο χέρι σε βρωμερή αποστολή.
 
Σε πιο πρόσφατα νέα, ο Μαυρουδής Βορίδης το 1994 ίδρυσε κόμμα με την ιδεολογική πλατφόρμα του Λεπέν το οποίο ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης είχε χαρακτηρίσει ακροδεξιό, επιβεβαιώνοντας μάλιστα όλο το παρελθόν του κ. Μαυρουδή Βορίδη, εξαιτίας του οποίου δίσταζε να τον εντάξει στις δικές του κομματικές τάξεις. Μόλις το 2000, ο Μαυρουδής Βορίδης ήταν υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα του Κώστα Πλεύρη, γνωστού για την ίδρυση της φασιστικής οργάνωσης 4η Αυγούστου και πράκτορα της Κ.Υ.Π., με δική του παραδοχή, μεταξύ πολλών άλλων δραστηριοτήτων παρόμοιου ύφους και ήθους.

Σε συνέντευξη του στην αγγλόφωνη Athens News, στις 11 Ιουλίου του 2011 ο Μαυρουδής Βορίδης αυτοπροσδιορίζεται ως εθνικιστής. Στις 11 Νοεμβρίου του 2011 ο Μαυρουδής Βορίδης διορίζεται υπουργός στην μη εκλεγμένη κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. 

Αυτό όμως, δεν είναι ένα άρθρο για τον Μαυρουδή Βορίδη, αλλά για τον Νικηφόρο Μανδηλαρά.

Τα δεδομένα της σημερινής ημέρας, τα γεγονότα πέραν κάθε αμφισβήτησης είναι τα εξής: πολυμελής διορισμένη εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση με συνεργασία των δύο κομμάτων εξουσίας, των αποκλειστικά υπεύθυνων για την οικονομική διαχείριση της χώρας την τελευταία τριακονταετία, και ρυθμιστή το κόμμα που εκφράζει την άκρα δεξιά, έχει ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με την Χρυσή Αυγή και στελεχώνεται από ανθρώπους των οποίων το παρελθόν βρωμάει και το παρόν συγκαλύπτεται. 

Η κρίση από καιρό δεν είναι οικονομική, αν ήταν ποτέ οικονομική. Η πολιτική διαχείριση έφερε την τραγική κατάληξη αυτή για τον τόπο. Η διαφθορά της κοινωνίας είχε οικονομικά συμπτώματα, στην πηγή της όμως εντοπίζεται ο φιλοτομαρισμός και η ιδιοτέλεια. 

Η λύση στην κρίση οφείλει να είναι πολιτική. Η ευθύνη βαρύνει κάθε έναν από εμάς να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτειακή μας σχέση, να γίνουμε μέρη του συνόλου, να τοποθετηθούμε απέναντι στη θλιβερή ζωή και την σκληρή καθημερινότητα. Δικαιολογία δεν υπάρχει καμία.

Εδώ λοιπόν που ήρθαμε, στο κακό που μας βρήκε ρωτάω: στεκόμαστε δίπλα στα έργα του Νικηφόρου Μανδηλαρά ή στην κυβέρνηση του Μαυρουδή Βορίδη; Το κόστος θα είναι υψηλό σε κάθε περίπτωση, είμαστε όμως μπροστά στο άλμα και η φθορά μας προλαβαίνει. 

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, Οδυσσέας Ελύτης.

αποχαιρετιστήριο σημείωμα, εις το επανιδείν.

Οι πόρτες κλείνουν πριν καν το καταλάβω. Κάποιος στην παρέα που μέχρι πρότινος, μπορεί και μέχρι χθες βράδυ ακόμα, ζεσταινόταν, τώρα σιωπηλά σηκώνεται και κλείνει την χαραμάδα, την απόσταση εκείνη ανάμεσα στο φθινόπωρο και το καλοκαίρι. Δεν είναι η μόνη σιωπηλή αλλαγή∙ νυχτώνει νωρίτερα όμως σε πείσμα της καλοκαιρινής ραστώνης δεν δίνω σημασία που το σπίτι άρχισε να σκοτεινιάζει και να φαίνεται μικρότερο. Τώρα πια δεν βρέχει όπως κάποτε τις πρώτες γλυκές, ζεστές σταγόνες να προειδοποιήσουν για την εποχή που έρχεται και έτσι είναι πιο πολύ η μελαγχολία στο βλέμμα των ανθρώπων που επιστρέφουν στην δύσκολη ζωή σα να είχαν πάρει διάλλειμα και λίγο χρόνο δανεικό από τον ήλιο, το σημάδι ότι το καλοκαίρι τελείωσε, όσα μπάνια στη θάλασσα κι αν κάνω, όσο κι αν προσπαθήσω...

Πέρασε λοιπόν κι αυτός ο χρόνος, διότι ακόμα από την εποχή που πήγαινα σχολείο και όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε θα συνηθίσω στην ιδέα ότι η πρωτοχρονιά είναι μια νέα αρχή, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Ο Σεπτέμβρης ξεκινάει τις νέες περιπέτειες, τις νέες εξετάσεις. Θα μου λείψουν βεβαίως τα βράδια με την χαρακτηριστική μυρωδιά της Αττικής στην καλύτερη και ενδεχόμενα μοναδική ανθρώπινη στιγμή της. Όπως επίσης, όλα τα γέλια αυτά που δεν έχουν λόγο να πετάξουν αλλά βοηθάει η ζαλάδα των δροσερών ποτών, ο ιδρώτας της ζέστης που κάνει τα κορμιά να αποποιούνται τα ρούχα πιο εύκολα απ’ τον υπόλοιπο καιρό. Με λιγότερη σκέψη. Αφελής εποχή το καλοκαίρι, όχι εμείς. Με πειράζει λιγάκι που θα υποχωρήσει το χρυσαφί χρώμα του δέρματος γιατί αποδεικνύει το εφήμερο του πράγματος και όλων των πραγμάτων. Και όπως πάντα, θα αναζητώ μέχρι του χρόνου το σημείο εκείνο που η θάλασσα και ο ουρανός της Ελλάδας γίνονται ένα αχώριστο, ίδιο. Σε εκείνο το σημείο θα περιμένω να χαθώ και μετά πάλι δεν θα το χορταίνω και θα θέλω να ζήσω μια ζωή σ’ αυτή τη νοητή γραμμή του ορίζοντα, άπιαστη μα και τόσο υπαρκτή οφθαλμαπάτη.

Αντίο λοιπόν καλοκαίρι, αγαπημένο πιο πολύ από τον άλλο χρόνο. Ελπίζω πως θα είμαι εδώ όταν ξανάρθεις και πως ως τότε, θα έχω πάθει και μάθει, να έχω ιστορίες να διηγηθώ, να είμαι εγώ αλλά και μια άλλη.

«για να ‘ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.»

________________________________________
Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμία διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Επισημαίνεται πάντως ότι απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου (όσο αμφίβολης λογοτεχνικής αξίας και αν είναι), με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια της υπογράφουσας.

Πρώτη πράξη: Σε θέλω.-


Μιλούσαν ώρα πολλή ανούσιες κουβέντες. Της είχε προτείνει με δισταγμό να πάνε σπίτι του, για μεγαλύτερη άνεση της είπε, και ότι επίσης οι προθέσεις του δεν ήταν όπως ίσως φαίνονταν πλέον. Αλήθεια έλεγε. Υπέθεσε ότι μπορούσε εξάλλου εύκολα να το καταλάβει κι εκείνη από την ακαταστασία παντού. Κιτρινισμένες εφημερίδες και μια στάμπα από κούπα καφέ στο τραπεζάκι του σαλονιού, σαν υπογραφή σε σπίτι εργένη. Στον καναπέ καθισμένοι αμήχανα την χάζευε να του εξιστορεί τα παιδικά της χρόνια ή πώς φτιάχνεται το ραβανί ή θεωρίες για τα ζώδια, μικρή σημασία είχε γιατί υπήρχαν μονάχα τα χείλη της. Πότε πότε έκλεβε ματιές από το βαθύ ντεκολτέ που σίγουρα επίτηδες θα το είχε φορέσει, για εκείνον, ήλπιζε.

Μύριζε δέρμα και ζεστασιά, όπως μυρίζουν οι όμορφες γυναίκες και κανείς άλλος. Αυτή τη δική της μυρουδιά μπορούσε να την αναγνωρίσει εύκολα, παραδομένος σε ένα ακατανίκητο ένστικτο σαν σκύλος που ακολουθεί τη θηλυκιά του. Έπρεπε πια να τη φιλήσει. Αντί να τη διακόψει αγενώς και να το τολμήσει, τη ρώτησε αν θέλει κι άλλο κρασί και καθώς έσκυβε να την σερβίρει και όπως και εκείνη λύγισε για να πιάσει το κρύσταλλο οι σκέψεις χάθηκαν και μαλακά, ήρεμα δικαιώθηκε η προσμονή του. Χαμένος κόπος οι τόσες στρατηγικές, χαμένος χρόνος κυρίως. Στην αρχή ακούμπησε πεταχτά φιλιά, μικρές πτήσεις να αναγνωρίσει το τοπίο. Και μετά βούτηξε στη γεύση της αχόρταγα. Όμορφα είναι, τον δάγκωσε λίγο. Χάιδεψε πίσω τα μαλλιά της και ανταπέδωσε το χτύπημα στον λαιμό. Μάχη είναι ο έρωτας. Κατάλαβε ότι της άρεσε γιατί οι αναπνοές της βάρυναν, ξάπλωσε ως το μπράτσο του καναπέ και του άφησε εκτεθειμένο το κορμί της. Δεν δίσταζε πια να την αγγίξει, βίαια κάποιες φορές, να σφίξει με δύναμη το στήθος και τους μηρούς της στις χούφτες του να την καθηλώσει, να κυριαρχήσει. 

Την παρέσυρε βιαστικά στην κρεβατοκάμαρα, πάνω στο πρόχειρα σουλουπωμένο κρεβάτι την έγδυσε λαίμαργα. Τον βοήθησε με το πουκάμισο και μέτρησε έξι κουμπιά. Ύστερα μόνος του άτσαλα με μία κίνηση κοφτή έβγαλε παντελόνι και εσώρουχο και απελευθέρωσε τον ανδρισμό του. Την περίμενε να ξαπλώσει, να βολευτεί στο μαξιλάρι. Για να γύρει πάνω της, να προσκυνήσει τρυφερά σαν έμπειρος θηριοδαμαστής, να χαράξει το δρόμο του στην ψυχή της. Έσπρωξε λίγο και έπειτα πολύ. Ίδρωσε η ραχοκοκαλιά του από έξαψη. Κρύφτηκε το πρόσωπο του στο στήθος της, ένιωσε να μπλέκονται τα δάχτυλά της στα μαλλιά του. Αναστέναζαν και βογκούσαν, ενοχλώντας τους οικογενειάρχες στη γαλήνη του ύπνου, εκείνοι που έκαναν αυτά που δεν λέγονται, εκείνοι που χάνονταν στην ρυθμική έκσταση του πάθους. Τώρα ήταν ένα. Η κίνηση του αγρίεψε, όσο βαθιά κι αν ορμούσε στο χάος δεν του ‘φτανε και όλο κρατούσε την ανάσα του να αντέξει παραπάνω. Μάταια. Λες και οι εραστές είναι καταδικασμένοι σε θάνατο. Μέχρι την επόμενη φορά…

Η λύση ενός αινίγματος- όχι και τόσο αινίγματος.

Μήνες τώρα σκέφτομαι όσα συμβαίνουν τούτο το καλοκαίρι όμως απέφευγα να γράψω γι αυτά κυρίως από απέχθεια. Ωστόσο, ο καιρός γαρ εγγύς για την 3η του Σεπτέμβρη, ουδεμία εγγύηση υπάρχει ότι το κράτος και το κόμμα θα σεβαστούν τους πολίτες τους, οπότε, ήρθε η στιγμή να συνοψίσω τη σκέψη μου σε μια παράγραφο.

Στις 28 και 29 Ιουνίου όποιος βρέθηκε στο Σύνταγμα και πέριξ, με οποιαδήποτε ιδιότητα, του πολίτη που διαμαρτύρεται, του τουρίστα που πίνει καφέ ή του δημοσιογράφου, εισέπραξε και κατέγραψε βαρβαρότητα και εξαλλοσύνη. 

Δεν ήμουν ποτέ στο πλευρό όσων κρύβουν τα πρόσωπα τους και μεταχειρίζονται τη βία για να προασπίσουν οτιδήποτε κι έτσι δε θα καταθέσω περγαμηνές μηδενικής ανοχής τώρα για το αυτονόητο. Αναφέρομαι στους κουκουλοφόρους, αν και, δυστυχώς, πλέον η άνωθεν περίοδος θα μπορούσε να περιγράψει κάλλιστα τους αστυνομικούς.

Ειδικά ετούτη τη φορά διακρίνω κάτι παραπάνω από τα γεγονότα της πρώτης ανάγνωσης στην δράση της Ελλ. Ασ. Οι αστυνομικοί είναι φορείς κρατικής εξουσίας, δεν δρουν αυθόρμητα. Στις 28 και 29 Ιουνίου είχαν σαφείς εντολές να καταστρέψουν όποιο ψήγμα αντίδρασης και αξιοπρέπειας διέκριναν στο πλήθος. Ως εκ τούτου, καμία ΕΔΕ δεν πρόκειται να αποφέρει αποτέλεσμα ή δικαίωση αφού ο μηχανισμός που τις διενεργεί, διέταξε για το πρωτοφανές ύφος καταστολής, για την έλλειψη ήθους.

Αφότου πέρασε η ημέρα και η νύχτα (να θυμίσω ότι το Σύνταγμα βομβαρδιζόταν από χημικά έως το ξημέρωμα) απορούσαμε όλοι γιατί στην ευχή οι αστυνομικοί χτύπησαν τον κόσμο στο Μοναστηράκι και την Ακρόπολη, ανθρώπους που έτρωγαν σουβλάκια ή έβγαιναν από το μετρό. Έπαιζαν τα βίντεο στις τηλεοράσεις και σχολίαζαν οι τηλεκριτικοί πως έχουμε χάσει τον κοινό νου. Διαφωνώ. Δεν ήταν πράξη παραλογισμού, ήταν βάση σχεδίου.

Το συνειδητοποίησα αρκετά αργότερα συζητώντας με μια κοπέλα και την παρέα της, η οποία κατευθυνόταν από το μετρό Ακρόπολης προς την πλατεία στο Μοναστηράκι, ακριβώς εκείνη την ώρα. Δεδομένου ότι η πλατεία Συντάγματος ήταν απροσπέλαστη λόγω μάχης, η Λαϊκή Συνέλευση μεταφέρθηκε κακήν κακώς σε άλλη πλατεία. Δόθηκε λοιπόν το ραντεβού στο Μοναστηράκι από κάποιους που είχαν ήδη φτάσει και διακινήθηκε η πληροφορία από στόμα σε στόμα και κυρίως από sms και emails. Συγκεντρώθηκαν δε λίγοι άνθρωποι γιατί με δυσκολία ενημερώθηκαν γι αυτό.

Όχι πάντως η αστυνομία, η οποία το έμαθε σχεδόν αυτομάτως. Χρονικά, τη στιγμή που άκουσα πως η Συνέλευση θα πραγματοποιηθεί αλλού, έφτασαν οι πρώτες πληροφορίες για μετακίνηση αστυνομικών δυνάμεων προς Ακρόπολη και Μοναστηράκι. Ενώ την ίδια περίπου ώρα που οι συρμοί άρχισαν να αδειάζουν ομάδες πολιτών με προορισμό τη Συνέλευση στο Μοναστηράκι έγινε εκεί επιχείρηση σκούπα από την αστυνομία η οποία έδερνε αδιακρίτως όποιον έβρισκε μπροστά της. Εξ ου τις άρπαξαν οι σουβλακοφόροι- παράπλευρες απώλειες.

Θέλω να πω εν ολίγοις, ότι η Λαϊκή Συνέλευση, με την οποία προσωπικά έχω διαφωνήσει σε διάφορα ζητήματα χωρίς να έχει καμία σημασία επί του παρόντος, δε βολεύει καθόλου γιατί συσπειρώνει ανθρώπους που ο καθένας με το προσωπικό του φορτίο και την εμπειρία του αναζητά μια εναλλακτική πρόταση εκτός του παρόντος κομματικού συστήματος, όχι πολιτικού, κομματικού.

Οι κινήσεις εκκαθάρισης της αστυνομίας σε αυτές τις περιοχές του ιστορικού κέντρου της Αθήνας έγιναν με στόχο τους συμμετέχοντες στη Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος, με στόχο τους ενεργούς πολίτες και όχι τους κουκουλοφόρους, με στόχο όσους επιδιώκουν την αναβάθμιση της δημοκρατίας και όχι την κατάλυση της.

Προσπαθήστε να βρείτε χρονικά ντοκουμέντα και στοιχεία ώστε να διαπιστώσετε αν η θεωρία μου επιβεβαιώνεται. Ως επίλογο να προσθέσω ότι μακριά από εμένα τα σενάρια συνομωσιών και αόρατων κινδύνων. Ωστόσο, παρακαλώ, προσέχετε τους εαυτούς σας. Σε όποια πλευρά του φράχτη και αν στέκεστε. Ως προς δε την ύπαρξη του φράχτη μην αμφιβάλλει κανείς.

-------
Υ.: Εκείνες τις ώρες ήμουν σε γενικές γραμμές εγκλωβισμένη στην Αμαλίας. Κάποια στιγμή, ούτε ξέρω πώς, βρέθηκα στη Φιλελλήνων όπου ο ασύρματος ενός αρχι-αστυνομικού ήχησε «Καθαρίστε τη Φιλελλήνων». Έπεσε το ξύλο πολύ, το χημικό ακόμα περισσότερο και ο τσαμπουκάς περίσσευε. «Καθαρίστε τη Φιλελλήνων» …από τους βρώμικους; «Καθαρίστε». Λερώναμε με την πολιτική μας ύπαρξη ολόκληρη την «Φιλελλήνων». Ένα σκόρπιο μπουλούκι ούτε 50 νοματαίοι.

Χρεοκοπία- Αυτή η Άγνωστη.

Φαίνεται πως η μεγαλύτερη δυσκολία της κυβέρνησης δεν είναι πώς να μας χρεοκοπήσει, αφού το σχέδιο ως τώρα πάει καλά, αλλά πώς να μας το πει. Δηλαδή, από εδώ το φέρνει, από εκεί το φέρνει, δε βρίσκει τις λέξεις.
Αντιλαμβανόμενη αυτό το ανυπέρβλητο εμπόδιο της χρήσης της Ελληνικής γλώσσας για αλλοδαπούς (δεν αναφέρομαι στους εταίρους και δανειστές μας, να είναι σαφές) και με αίσθημα ευθύνης, έθεσα το ερώτημα σε διαδικτυακούς συνδαιτυμόνες στο twitter και αλλού ώστε να δούμε πώς άλλως θα μπορούσε να ονομαστεί η χρεοκοπία. Είναι επίσης γεγονός ότι έχουμε χρεοκοπήσει τόσες φορές στην πρόσφατη ιστορία μας που όση φαντασία και να διαθέτουν τα κυβερνητικά επιτελεία χρειάζονται λίγη βοήθεια λογοτεχνική για να συντάξουν δυο παραγράφους της προκοπής, να βγαίνει νόημα.
Ο στόχος ήτο διπλός: κατ’ αρχήν να βρούμε έναν όρο που να σημαίνει χρεοκοπία όμως να προορίζεται αυστηρά για εσωτερική κατανάλωση, σα να λέμε «επιλεκτική χρεοκοπία» (αγγλιστί “selective default”). Δηλαδή, να μη μας πάρουν χαμπάρι οι Ευρωπαίοι που κάθε τρεις και λίγο παρεξηγιόνται (πολύ παρεξηγιάρηδες μας βγήκαν τελικά, τόσα τους έχουμε κάνει, αυτό τους πείραξε). Κατά δεύτερον, να γίνει μια καταγραφή του λαϊκού αισθήματος απέναντι στο ενδεχόμενο να βαρέσουμε κανόνι. Διόρθωση: να βαρέσουμε κανόνι και τυπικά διότι ουσιαστικά μπαρουταποθήκη είμαστε, χωρίς στέγαστρο. Παρακάτω θα βρείτε μερικές από τις ιδέες που έπεσαν, οι περισσότερες σε μόλις 140 χαρακτήρες γιατί το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.

Εναλλακτικές ονομασίες αντί «επιλεκτικής χρεοκοπίας» &
Πώς νιώθετε γι αυτήν:

thesspirit: αυτό πια δεν είναι Μνημόνιο, είναι Μνημούνιο.

etceteria: δεν θα το λέμε επιλεκτική χρεοκοπία αλλά «η Παπαρήγα η καλή»! χα! Από τους Απαράδεκτους #aparadektoi

(βλ. επεισόδιο του σήριαλ «Απαράδεκτοι» στο οποίο η κωδικοποιημένη ονομασία της λέξης τσόντα ήταν «η Παπαρήγα η καλή»)

apo_k: σόρρυ αλλά αυτό είναι blasphemy προς τους Απαράδεκτους! Εγώ λέω να το λέμε #obennyoxontros

PeggyPapakosta:Αδυναμία-πληρωμών-που-δεν-οδηγεί-σε-χρεοκοπία-ποτέ-με-τίποτα-γιατί-έτσι.

trip73p: επιλεκτική προεπιλογή! Δηλαδή το ξέραμε ότι αυτό θα γινόταν αλλά δεν σας το είπαμε για να μην σας τρομάξουμε!

nikdak: selective de-fault = επιλεκτική ά-σφαλτος.

StamatisGr: Χέσε Ψηλά και Αγνάντευε, βλ. http://bit.ly/pmxhIF

bazilizE: το #PagkalosUberAlles νομίζω τα λέει όλα.

cosy: Selective Gap-fault !

D_Grigoropoulos: καταληστρική κοροϊδία

PeggyPapakosta: ναι, χρεοκοπήσαμε αλλά επιλεκτικά. Εσύ ναι, εγώ όχι, η μαμά μου ναι, ο Γιώργος όχι κτλ κτλ …

Vakis07:  Όσο επιλεκτικοί ήμασταν κι εμείς όταν ψηφίζαμε...

SalataTV: Το είπε ο Antidrasex: «Τι B+ και υποβάθμιση σε CCC, εδώ και ένα χρόνο για τον απλό εργαζόμενο η διαβάθμιση είμαι μία: ΧΧΧ». Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

tasos_hardcore: Όταν η καπότα έχει κέφια, τύφλα να 'χει το γαμήσι (που τρώμε)! :Ρ

ifertakis: Είναι 14/7/2011, 16:53 και εξακολουθούμε να έχουμε "επιλεκτικά" αυτή τη κυβέρνηση. Αυτό θα πει "selective default".

SatanikoKoutavi: Σαν να χωριζόμαστε σε ομάδες για ποδόσφαιρο και να διαλέγουν πρώτα τα παλτά…

Χρήστης στο Facebook: O Σαμαράς το είπε selected (sic) default…

Έτερος χρήστης απαντώντας στον πρώτο: Αλάνι ο Σαμαράς, παίζει και με τη γλώσσα... Ότι και καλά ήταν "επιλεγμένη", αντί για επιλεκτική; Α ρε Αντωνάκη μόρτη, με τα υπονοούμενά σου! ;-)

Χρήστης στο Facebook: selective default = default. Επιλεκτικότητα υπάρχει μόνο στις επιλογές των εραστών. Η Εγκυμοσύνη, ο Θάνατος και η Χρεοκοπία είναι απλά αυτό που είναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Λίγο έγκυος, περίπου νεκρός, επιλεκτικά χρεοκοπημένος… αυτές είναι έννοιες που υπάρχουν μόνο στην φαντασία των πολιτευτών.

Χρήστης στο Facebook: selective default σημαίνει αποπληρώνω τους τόκους στους τοκογλύφους και παύω συντάξεις και μισθούς δημοσίου και δημόσιες υπηρεσίες. Όσο ο πολιτικός παραλογισμός κλιμακώνεται, τόσο ισχυρό θα είναι και το κύμα της αντίδρασης.

Χρήστης στο Facebook: Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και καιρό. Πείτε το όπως θέλετε αλλά τελικά η ουσία είναι μία: η χώρα/ ετοιμοθάνατος είναι στο μηχάνημα και την κρατάνε ζωντανή οι Ευρωπαίοι για να μην πάρει και την υπόλοιπη Ευρώπη μαζί.

Υ.: Υπάρχει νομολογία που θεωρεί τα δεδομένα του Twitter δημόσια διατυπωμένα και γι αυτό αναφέρω τα nicks των χρηστών αλλά δεν έχω υπ’ όψιν κάτι ανάλογο για το Facebook οπότε από σεβασμό της ιδιωτικότητας δεν αναφέρω ονόματα. Όποιος ωστόσο θέλει να προσθέσω το όνομα του μετά χαράς.

Η Ελλάδα αλλάζει και δε βουλιάζει.

Άκουσα ήδη από το πρωί αρκετές φορές από κυβερνητικά στελέχη, -και δεν έχει καν πάει ακόμα μεσημέρι, δηλαδή τι με περιμένει ως το βράδυ- ότι ο Έλληνας δεν έχει αλλάξει, ότι ίδιοι είμαστε, ίδιοι μένουμε και ίδιοι θα πεθάνουμε. Αυτό τους συμφέρει να λένε, να ελπίζουν, να μας πείσουν. Η αλήθεια είναι ότι γράφω αυτές τις γραμμές εκνευρισμένη, μου έχει ανέβει όλο το αίμα στο κεφάλι για την ακρίβεια, διότι συνοδεύεται η βεβαιότητα των στελεχών, συμβούλων, γραφιάδων, φαρισαίων από την καταφανώς ψευδή δήλωση «έχω κατέβει στο Σύνταγμα και ξέρω».
Φυσικά δεν έχουν κατέβει στο Σύνταγμα, αφού σε όποιον γνωρίζει ελάχιστα τι γίνεται εντός του κόμματος της συμπολίτευσης έχει φτάσει στα αυτιά η πολύ αυστηρή γραμμή «μην σας πάρει κανένα μάτι στην πλατεία, θα σας κόψουμε τον κώλο». Ίσως μάλιστα διατυπωμένη με αυτές ακριβώς τις λέξεις, γιατί πάνω στον πανικό έχουν χάσει και το τακτ τους. Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι οι σοφές, και μόνες μάλλον, κουβέντες του Παπανδρέου: «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» οι οποίες έμελλε να είναι το πεπρωμένο του.
Όταν ο πρωθυπουργός (το γράφω και μου έρχονται γέλια), έλεγε αυτές τις λέξεις, μιλούσε την αλήθεια, πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα του. Δεν είχε όμως υπολογίσει ότι μπορούσε να συμβεί αυτό που συμβαίνει- κάποιοι αλλάζουν και κάποιοι βουλιάζουν.
Αλλάζει ο Έλληνας, ο μεσαίος χώρος, ο απλός πολίτης, ο μέσος άνθρωπος, αυτός που τόσο καιρό χορεύατε σάμπα και ρούμπα στις πλάτες του και τώρα έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος του πολιτικού συστήματος ολάκερου. Ναι, αυτός που υποτιμητικά μετρούσατε την άποψη του στις δημοσκοπήσεις και με περισπούδαστο ύφος τον ονομάζατε μια αναποφάσιστο, μια απέχοντα, σχεδόν απροσάρμοστο και παρανοϊκό. Αυτός αλλάζει.
Επειδή είμαι επιστήμονας, αν και εν εξάλλω καταστάση, θα φέρω αποδείξεις. Εχθές στο Σύνταγμα έγινε το πρωτοφανές: οι διαδηλωτές, ουχί η αστυνομία να διώχνει, να κυνηγά, να απομακρύνει με τέτοια ένταση και αποτελεσματικότητα τους κουκουλοφόρους που η κυβερνητική προπαγάνδα απέτυχε παταγωδώς να τους εξισώσει με το σύνολο της πορείας, μάλιστα αναγκάστηκαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ να δουν επιτέλους τους δεσμούς τους με την αστυνομία ενώ επί έτη πολλά κώφευαν.
Έγινε το αδιανόητο: έχοντας αποτύχει σε όλα τα άλλα κόλπα και μέσα, οι κουκουλοφόροι εν τέλει να στραφούν εναντίον των διαδηλωτών με καδρόνια και να μάχονται σώμα με σώμα με εκείνους στα τηλεοπτικά πλάνα και όχι την αστυνομία, η οποία δεν ήταν καν μόνο παρατηρητής αλλά και συνένοχος, αφού τους έσπρωχνε στον κύριο όγκο της πορείας.
Έγινε το απρόσμενο: μια αλυσίδα ανθρώπων, πάνω από 70, να ενώσουν τα χέρια τους ώστε με μπουκαλάκια πλαστικά να πλύνουν τα μάρμαρα από τα ανελέητα χημικά για να καθαρίσουν το Σύνταγμα, να γίνει η πλατεία αυτό που της πρέπει να είναι, δημόσιος χώρος συζήτησης και όχι γήπεδο ποδοσφαίρου.
Έγινε το υπέροχο: πάνω από 10.000 Αθηναίοι, ίδιοι ή άλλοι, επέστρεψαν το βράδυ, σιωπηλοί αυτή τη φορά μπροστά στη βουλή, γιατί μάλλον ούτε τις μούντζες τους δεν αξίζει πλέον το πολιτικό σκηνικό της χώρας, αλλά με γιορτές και τραγούδια μπροστά στο σιντριβάνι. Δεν τους σταμάτησε ο τηλεοπτικός πόλεμος, δεν τους εμπόδισε η τοξική ατμόσφαιρα που έκαιγε τα σωθικά μέχρι αργά το βράδυ, δεν τους φόβισαν τα κρυμμένα πρόσωπα του κράτους και του παρακράτους. Γιατί, ναι ρε γαμώτο, κάτι νέο γεννιέται και δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό και πού θα μας βγάλει, αλλά είναι άλλο, και είναι καλύτερο επειδή περιλαμβάνει προσωπική θυσία και όχι κριτική εκ του ασφαλούς, αλληλεγγύη, μαζική συνεισφορά και διάλογο.
Ωστόσο κι αν ο Έλληνας πολίτης αλλάζει, δεν αλλάζει προς το παρόν ο Έλληνας πολιτευτής. Θα φέρω και πάλι αποδείξεις, έτσι για να ευθυμήσουμε: το μεσημέρι ο πρωθυπουργός διά στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου παραιτείτο, αργότερα το απόγευμα σχηματιζόταν κυβέρνηση συνεργασίας με ΝΔ και έπεφταν στοιχήματα για την πρωθυπουργία και το βράδυ τελικά αποφάσισε ανασχηματισμό και ψήφο εμπιστοσύνης. Δηλαδή για να το θέσω εντελώς επιστημονικά: ό,τι να ναι. Μαζί με όλο αυτό το μπάχαλο, ας προστεθεί ότι οι νυν (δηλαδή οι τώρα τέως) υπουργοί και βουλευτές ιδέα δεν είχαν τι γίνεται ή τι θα γίνει και παραθέριζαν στα παράθυρα καναλιών αραδιάζοντας λέξεις που λίγο αργότερα και ακόμα μία φορά θα αποδεικνύονταν αρλούμπες.
Συνεπώς, αγαπημένοι φίλοι, κάποιοι αλλάζουν και κάποιοι βουλιάζουν. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι ένα: ποιος είναι η Ελλάδα; Η απάντηση είναι εύκολη και δε φοβάμαι. Απλώς, «έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές, γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ, όμορφη να σας μιλήσω. Βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια, πάνω από σταθμός και είμαι μαζί σας

Σύνταγμα 1.

Όταν το Σύνταγμα πλημμύρισε από πολίτες την Τετάρτη 25 Μαΐου 2011, οι ελίτ της Ελλάδας πιάστηκαν εξαπίνης. Όχι μόνο ο πολιτικός κόσμος αλλά εξίσου οι δημοσιογράφοι, οι επιχειρηματίες και βάσιμα θεωρώ η ανώτερη δικαστική εξουσία. Είχε γίνει βέβαια μια προσπάθεια παραπληροφόρησης του κοινού (π.χ. δημοσιεύματα στον τύπο για αναβολή της συγκέντρωσης), ένας μικρός διαδικτυακός πόλεμος (π.χ. επαναλαμβανόμενη απενεργοποίηση της επίσημης ιστοσελίδας των διοργανωτών) αλλά επί της ουσίας καμία συντονισμένη, συνολική προσπάθεια ματαίωσης. Ο λόγος ήταν απλός. Δεν το περίμεναν.
Για τον ίδιο λόγο οι αντιδράσεις των πρώτων ημερών από όλα τα μέσα και κόμματα ήταν μουδιασμένες. Υπήρχε βέβαια σαν πρόβλημα αλλά στρουθοκαμηλικά σκεπτόμενοι οι περισσότεροι φορείς δημόσιου λόγου επέλεξαν την τακτική του άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ευελπιστώντας μύχια ότι οι αναπαυτικά καθισμένοι μέχρι πρότινος Έλληνες δεν θα άντεχαν για πολύ τις κακουχίες του άβολου μαρμάρου. Ακόμα μία φορά διαψεύστηκαν, οι άνθρωποι στις πλατείες επιμένουν, η συμμετοχή αυξάνεται, το πανευρωπαϊκό κάλεσμα της Κυριακής 29 Μαΐου ενεργοποίησε στην Αθήνα μόνο, γύρω στους 100.000 πολίτες, οδηγώντας μοιραία στην προσπάθεια απαξίωσης και συκοφάντησης του κινήματος.
Από την αρχή έως τώρα οι ελίτ της χώρας αποτυγχάνουν να προβλέψουν, να κατανοήσουν, να αναλύσουν το νεογέννητο κίνημα. Διότι πρόκειται περί κινήματος άνευ αμφιβολίας, με όλες τις αδυναμίες και τα κενά, που του κατονομάζουν, ακόμα. Συμβαίνει αυτό γιατί βρίσκονται εκτός κοινωνικού πλαισίου. Κατόρθωσαν οι ιθύνοντες νόες να αποξενωθούν τόσο από την καθημερινότητα και την κοινωνία ώστε η πρώτη συλλογική ειρηνική κίνηση που σχηματίζεται στις πλατείες της χώρας με γεωμετρική ανάπτυξη να εντυπώνεται στην ατζέντα τους μόνο ως απειλή.
Παρά την αποτυχία αυτών που θα έπρεπε να δουν μέσα και πέρα από το Σύνταγμα για να λάβουν το μήνυμα, οι πλατείες βρίθουν πολιτικών σημαινόντων. Μερικές φορές μάλιστα πρόδηλων. Κατά τη γνώμη μου το ουσιαστικότερο εξ’ αυτών προς το παρόν είναι η έννοια της εμπιστοσύνης.  
Ο Έλληνας πολίτης προ πολλού ήταν ιδιώτης, αμπαρωμένος στο μικροσυμφέρον του, μαντρωμένος στην κομματική γραμμή που τον εξυπηρετούσε καλύτερα. Συμμετείχε κατ’ ελάχιστον και αντιλαμβανόταν το κράτος και τους φορείς κρατικής εξουσίας μόνο ως εχθρούς του. Είτε διότι με τη συνεχή συρρίκνωση του κρατικού μηχανισμού βρίσκεται ολοένα ακάλυπτος σε δεινά που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος, είτε γιατί νιώθει ότι πετάει λεφτά σε ένα κουβά χωρίς πάτο. Αμφότερα τα επιχειρήματα σωστά και κοινό το αποτέλεσμα: η διάσπαση της όποιας εμπιστοσύνης είχε απομείνει στις συνειδήσεις.
Η πλατεία Συντάγματος, και σίγουρα όλες οι πλατείες- φυτώρια της χώρας, αυτή τη στιγμή διατυπώνουν πρώτα και κύρια την ερώτηση των δεσμών. Οι ιδιώτες συμμετέχοντας καλούνται να συνάψουν μεταξύ τους και πάλι δεσμούς πολιτείας. Όχι μόνο να ακούσουν και να μιλήσουν ο ένας στον άλλον αλλά να στηριχτούν και να στηρίξουν τη συλλογικότητα. Δεν είναι τυχαίο πόσες ώρες αναλώθηκαν σε συζητήσεις για την αντιμετώπιση των δημοσιογράφων οι περισσότερες εκ των οποίων κατέληγαν σε φοβικά συμπεράσματα απέναντι τους αδιακρίτως. Έχει διαταραχθεί στην ελληνική κοινωνία το πρόσημο αλληλ-. Αλληλεγγύη, αλληλεξάρτηση, αλληλοσεβασμός. Όχι μόνο δεν εμπιστευόμαστε τα μέσα ενημέρωσης, τους πολιτικούς, τους κεφαλαιούχους, τη δικαιοσύνη, δεν εμπιστευόμαστε καν ο ένας τον άλλον. Η πλατεία καλείται να θεραπεύσει αυτή την ανοιχτή πληγή. Όπως κάθε τραύμα για να επουλωθεί, η διαδικασία θα είναι χρονοβόρα, επώδυνη, θα χρειαστεί φροντίδα και υπομονή. Αν όμως οι πλατείες κατορθώσουν να φτάσουν εκεί, δε θα έχουμε πλέον το πρώτο πολιτικό ζητούμενο, θα έχουμε το πρώτο πολιτικό κεκτημένο. 
Η δικτατορία όταν καταβαραθρώθηκε άφησε πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς στην Ελληνική κοινωνία. Ένας εκ των οποίων ήταν η αίσθηση ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο, κάποιοι ήταν στη γενιά του Πολυτεχνείου και κάποιοι ήταν οι άλλοι. Έτσι λοιπόν ο μέσος Έλληνας βρέθηκε να καταθέτει περγαμηνές για το αν ήταν μέσα ή έξω, στον προαύλιο χώρο ή το κτίριο του εκπαιδευτικού ιδρύματος. Εύχομαι επ’ αυτού του θέματος η πλατεία να λειτουργήσει ανάποδα, να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της πολιτείας, να μην είμαστε πια ιδιώτες και να δημιουργήσουμε θεσμούς στηριγμένους σε συλλογικότητες και όχι συμφέροντα.

1η πρόταση για μοντέλα Άμεσης Δημοκρατίας.

Αγαπημένος φίλος ο οποίος ολοκληρώνει το διδακτορικό του στην άλλη άκρη της γης, διεθνολόγος και πολιτικός επιστήμονας με γνώσεις τις οποίες θαυμάζω και πολλές φορές ζηλεύω, για να βοηθήσει αναζήτησε μοντέλα και μεθόδους εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας στη χώρα μας. Σας παρουσιάζω εδώ τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας του, αναμένοντας περισσότερα, όχι ως προσωπικές ιδέες αλλά με σεβασμό ως συνεισφορά στις αποφάσεις της Λαϊκής Συνέλευσης Συντάγματος, ώστε ο διάλογος μεταξύ των μελών της να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Αντιμετωπίστε το με επιείκεια και προβληματιστείτε. Καλή δύναμη!

Κατ’ αρχήν, ο στόχος του κειμένου είναι να παρουσιάσει θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, εκ των πραγμάτων στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεδομένου ότι αυτό είναι το κυρίαρχο και ρεαλιστικά αδιαμφισβήτητο σύστημα το οποίο ωστόσο έχει πολλά περιθώρια αλλαγών και βελτιώσεων.
1.      Δημιουργία Λαϊκής Βουλής η οποία θα στελεχώνεται με κλήρο από τους πολίτες του συνόλου της επικράτειας για καθορισμένη θητεία, έστω π.χ. ετήσια ή διετή. Όποιος/ όποια κληρωθεί, υποχρεώνεται να υπηρετήσει στη Λαϊκή Βουλή, σαν θητεία και θα μπορεί να κληρωθεί μόνο μία φορά.

~ Ο στατιστικός νόμος λέει ότι ένα τυχαία επιλεγμένο υποσύνολο ενός πληθυσμού, αν είναι αρκετά μεγάλο, θα είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου κατά 95%-100%. Η υποχρεωτική κλήρωση είναι όντως τυχαία επιλογή, οπότε τηρούνται οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας.

Σ’ αυτό το σημείο, για να διευκολύνω την διατύπωση και τις συνακόλουθες σκέψεις, θέλω να εξηγήσω ότι όταν συζητούμε για άμεση δημοκρατία, είναι εκ των ουκ άνευ ότι εμπιστευόμαστε κάθε έναν πολίτη όσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και κυρίως ότι εμπιστευόμαστε το σώμα των πολιτών όσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. No system comes without toughness. 

Όπως εξηγεί ο φίλος μου που έκανε την έρευνα, υπάρχει τρόπος για κλήρωση σε εθελοντική βάση, δηλαδή μόνο σε όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν, ουσιαστικά. Θα γίνει μάλιστα τέτοιο πείραμα στην Αφρική από τον επιστήμονα Mark Frederickson όπου ο εθελοντικός κλήρος θα συγκριθεί με τις εκλογές, για την στελέχωση κυβερνούσας επιτροπής. Δηλαδή εκλογές vs εθελοντικός κλήρος. 

Όμως, αν η διαδικασία του κλήρου γίνει μεταξύ εθελοντών που ενδιαφέρονται να εργαστούν για τη Λαϊκή Βουλή χάνεται η αντιπροσωπευτικότητα του συνόλου. Οπότε δεν μας κάνει αυτό το μοντέλο εφόσον θέλουμε να είμαστε πιστοί στην άμεση δημοκρατία. 

2.   Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι το μέγεθος του σώματος της Λαϊκής Βουλής είναι 1.000 άτομα (δεν έχουν γίνει οι μαθηματικές πράξεις ακριβώς αλλά είναι πολύ απλό να βρεθεί ακριβώς ο αριθμός που απαιτείται για το αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνόλου με βάση τα πληθυσμιακά δεδομένα της Ελλάδας). Η ερώτηση λοιπόν είναι:

Τι ρόλο θα είχε ένας τέτοιος θεσμός στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα; 

Συνεισφορά Πρώτη: Έλεγχος του νομοθετικού έργου της κυβερνητικής βουλής.
Τους νόμους θα τους ψηφίζει η παρούσα κυβερνητική βουλή. Η Λαϊκή Βουλή θα ελέγχει το νομοθετικό έργο της κυβερνητικής βουλής και θα μπορεί να σταματήσει την εφαρμογή ενός νόμου με αρνησικυρία, το λεγόμενο veto με πλειοψηφία του 51%. Αν η Λαϊκή Βουλή αποφασίσει με 51% να ακυρώσει ένα νόμο τότε θα πρέπει να κάνει ένα από τα παρακάτω (γιατί προφανώς η ακύρωση από μόνης της απλά παρακωλύει τη λειτουργία της χώρας και δεν οδηγεί σε κάτι):

a. Αν ο νόμος ακυρώνεται λόγο της υποψίας της Λαϊκής Βουλής ότι είναι αντισυνταγματικός ως προς τη διατύπωση, θα πρέπει να παραπέμπεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας (εν γένει σε συνταγματικό δικαστήριο).

b. Αν ο νόμος ακυρώνεται λόγω υποψίας της Λαϊκής Βουλής ότι είναι αντισυνταγματικός επειδή το πνεύμα και η ερμηνεία του αφήνουν τέτοια περιθώρια, θα πρέπει να παραπέμπεται στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.

Πχ. Ο νόμος για την βουλευτική ασυλία προσκρούει κατά περίπτωση, όπως νομολόγησε πολύ πρόσφατα και το ΔΕΚ, στην αρχή της ισοπολιτείας. Συγκεκριμένα το ΔΕΚ μας καταδίκασε ως Ελλάδα γιατί ενώ η βουλευτής Μιλένα Αποστολάκη καλυμμένη από τη βουλευτική ασυλία δεν παρουσιάστηκε στη διαμάχη με τον σύζυγό της, ο ίδιος ήταν υποχρεωμένος για την ίδια υπόθεση να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη επειδή δεν είναι βουλευτής. Οπότε ναι, υπάρχουν μια χαρά αντισυνταγματικοί νόμοι.

Στην a. περίπτωση: αν το ΣΤΕ αποφασίσει ότι όντως ο νόμος είναι αντισυνταγματικός τότε επιστρέφει στην Βουλή για περαιτέρω επεξεργασία του.

Στην b. περίπτωση: αν το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο αποφασίσει ότι ο νόμος είναι όντως στο πνεύμα του αντισυνταγματικός επιστρέφει στην κυβερνητική βουλή η οποία αποφασίζει είτε να κάνει αναθεώρηση και να επανέλθει με νέο νόμο, είτε να ξαναψηφίσει το νόμο όμως με ειδική πλειοψηφία τουλάχιστον 2/3. Εφόσον ο νόμος περάσει με πλειοψηφία 2/3 επιστρέφει στη Λαϊκή Βουλή όπου για να ασκηθεί veto πλέον θα απαιτείται 75% και όχι μόνο 51%. Αν πάλι ασκηθεί veto ο νόμος ακυρώνεται οριστικά και αμετάκλητα.

Συνεισφορά Δεύτερη: Η Λαϊκή Βουλή να ψηφίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από ανοιχτές υποψηφιότητες (ή τέλος πάντων το συλλογικό σώμα που έχει το ρόλο του ανώτατου άρχοντα όπως στο παράδειγμα της Ελβετίας).

Συνεισφορά Τρίτη: Η Λαική Βουλή να αποφασίσει την αναίρεση της βουλευτικής ασυλίας και την παραπομπή κυβερνητικών στελεχών για έρευνα από τη Δικαιοσύνη.

Περιθώριο για συζήτηση για περισσότερες αρμοδιότητες στην Λαϊκή Βουλή φυσικά υπάρχει αλλά ήδη αν είχε αυτές τις 3 δυνατότητες θα προσέφεραν στη δημοκρατία μας: 

1.      Εκτός του προφανούς και σημαντικότατου που είναι ο έλεγχος του νομοθετικού έργου και των τωρινών θεσμών επίσης θα προσέφερε μεγαλύτερη συμμετοχή στους θεσμούς από ετερόκλητες ομάδες. Η κυβερνητική βουλή είναι κατά κύριο λόγο σώμα ανδρών, με κοινωνική και οικονομική επιφάνεια και συνήθως ανώτερης (έστω τυπικά) εκπαίδευσης. Η Λαϊκή Βουλή θα έβαζε στον πολιτικό διάλογο περισσότερες γυναίκες, φτωχούς, μη νομικούς, μειονότητες, πολίτες από την περιφέρεια και τα χωριά που έχουν ελάχιστες πιθανότητες συμμετοχής κατά τα άλλα, ακόμα και Έλληνες της ομογένειας.

2.      Επειδή ο καθένας θα έχει ίσες πιθανότητες να κληρωθεί και να κληθεί να εκπληρώσει την υποχρέωση του να συμμετέχει θα δημιουργηθεί μια κουλτούρα ανησυχίας και ενδιαφέροντος για τα πολιτικά, μια δυναμική αναβάθμισης της πολιτικής όχι ως διαχείριση και διεκπεραίωση αλλά ως στάση απέναντι στα κοινά. Οπότε συνολικά η κοινωνία θα είναι πολύ πιο συμμετοχική.

3.      Το σώμα αυτό θα είναι άμεσα συνδεδεμένο με την κοινωνία και τον κοινωνικό ιστό, χωρίς μεσάζοντες, εξαρτήσεις, πελατειακές σχέσεις, δηλαδή χωρίς κόμματα.

4.      Φυσικά το σώμα αυτό δε θα έχει ειδίκευση, γι αυτό και δεν δύναται να κυβερνήσει, ούτε και προτείνεται να κυβερνήσει και θα έχει λίγες αρμοδιότητες και καθαρές. Όμως θα μπορεί να ελέγχει και να τοποθετεί σημαντικούς όρους και ιδέες στο πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι εξαιρετικά σημαντικός ο ρόλος των ανώτατων δικαστηρίων. Επίσης τίποτα δεν σταματά τα μέλη της Λαϊκής Βουλής από το να επηρεάζονται από δικά τους ή άλλα συμφέροντα. Και ένα σώμα ας πούμε 1.000 ατόμων είναι πολύ λιγότερο ευέλικτο οπότε οι διαδικασίες θα είναι πιο χρονοβόρες. Αλλά η σημερινή τεχνολογία μπορεί να δώσει αποτελεσματικότατες λύσεις χωρίς να χρειάζεται καν τα μέλη της Λαϊκής Βουλής να κουνηθούν από τα σπίτια τους.

5.      Οπότε ναι, εννοείται ότι υπάρχουν αδυναμίες. Αλλά σε όλα τα σώματα και σε όλα τα συστήματα υπάρχουν αδυναμίες. Το θέμα είναι να καταθέσουμε προτάσεις για βελτίωση.

Adopt a Stray.gr!