1η πρόταση για μοντέλα Άμεσης Δημοκρατίας.

Αγαπημένος φίλος ο οποίος ολοκληρώνει το διδακτορικό του στην άλλη άκρη της γης, διεθνολόγος και πολιτικός επιστήμονας με γνώσεις τις οποίες θαυμάζω και πολλές φορές ζηλεύω, για να βοηθήσει αναζήτησε μοντέλα και μεθόδους εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας στη χώρα μας. Σας παρουσιάζω εδώ τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας του, αναμένοντας περισσότερα, όχι ως προσωπικές ιδέες αλλά με σεβασμό ως συνεισφορά στις αποφάσεις της Λαϊκής Συνέλευσης Συντάγματος, ώστε ο διάλογος μεταξύ των μελών της να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Αντιμετωπίστε το με επιείκεια και προβληματιστείτε. Καλή δύναμη!

Κατ’ αρχήν, ο στόχος του κειμένου είναι να παρουσιάσει θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, εκ των πραγμάτων στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεδομένου ότι αυτό είναι το κυρίαρχο και ρεαλιστικά αδιαμφισβήτητο σύστημα το οποίο ωστόσο έχει πολλά περιθώρια αλλαγών και βελτιώσεων.

1.      Δημιουργία Λαϊκής Βουλής η οποία θα στελεχώνεται με κλήρο από τους πολίτες του συνόλου της επικράτειας για καθορισμένη θητεία, έστω π.χ. ετήσια ή διετή. Όποιος/ όποια κληρωθεί, υποχρεώνεται να υπηρετήσει στη Λαϊκή Βουλή, σαν θητεία και θα μπορεί να κληρωθεί μόνο μία φορά.

~ Ο στατιστικός νόμος λέει ότι ένα τυχαία επιλεγμένο υποσύνολο ενός πληθυσμού, αν είναι αρκετά μεγάλο, θα είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου κατά 95%-100%. Η υποχρεωτική κλήρωση είναι όντως τυχαία επιλογή, οπότε τηρούνται οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας.

Σ’ αυτό το σημείο, για να διευκολύνω την διατύπωση και τις συνακόλουθες σκέψεις, θέλω να εξηγήσω ότι όταν συζητούμε για άμεση δημοκρατία, είναι εκ των ουκ άνευ ότι εμπιστευόμαστε κάθε έναν πολίτη όσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και κυρίως ότι εμπιστευόμαστε το σώμα των πολιτών όσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. No system comes without toughness. 

Όπως εξηγεί ο φίλος μου που έκανε την έρευνα, υπάρχει τρόπος για κλήρωση σε εθελοντική βάση, δηλαδή μόνο σε όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν, ουσιαστικά. Θα γίνει μάλιστα τέτοιο πείραμα στην Αφρική από τον επιστήμονα Mark Frederickson όπου ο εθελοντικός κλήρος θα συγκριθεί με τις εκλογές, για την στελέχωση κυβερνούσας επιτροπής. Δηλαδή εκλογές vs εθελοντικός κλήρος. 

Όμως, αν η διαδικασία του κλήρου γίνει μεταξύ εθελοντών που ενδιαφέρονται να εργαστούν για τη Λαϊκή Βουλή χάνεται η αντιπροσωπευτικότητα του συνόλου. Οπότε δεν μας κάνει αυτό το μοντέλο εφόσον θέλουμε να είμαστε πιστοί στην άμεση δημοκρατία. 

2.   Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι το μέγεθος του σώματος της Λαϊκής Βουλής είναι 1.000 άτομα (δεν έχουν γίνει οι μαθηματικές πράξεις ακριβώς αλλά είναι πολύ απλό να βρεθεί ακριβώς ο αριθμός που απαιτείται για το αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνόλου με βάση τα πληθυσμιακά δεδομένα της Ελλάδας). Η ερώτηση λοιπόν είναι:

Τι ρόλο θα είχε ένας τέτοιος θεσμός στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα; 

Συνεισφορά Πρώτη: Έλεγχος του νομοθετικού έργου της κυβερνητικής βουλής.

Τους νόμους θα τους ψηφίζει η παρούσα κυβερνητική βουλή. Η Λαϊκή Βουλή θα ελέγχει το νομοθετικό έργο της κυβερνητικής βουλής και θα μπορεί να σταματήσει την εφαρμογή ενός νόμου με αρνησικυρία, το λεγόμενο veto με πλειοψηφία του 51%. Αν η Λαϊκή Βουλή αποφασίσει με 51% να ακυρώσει ένα νόμο τότε θα πρέπει να κάνει ένα από τα παρακάτω (γιατί προφανώς η ακύρωση από μόνης της απλά παρακωλύει τη λειτουργία της χώρας και δεν οδηγεί σε κάτι):

a. Αν ο νόμος ακυρώνεται λόγο της υποψίας της Λαϊκής Βουλής ότι είναι αντισυνταγματικός ως προς τη διατύπωση, θα πρέπει να παραπέμπεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας (εν γένει σε συνταγματικό δικαστήριο).

b. Αν ο νόμος ακυρώνεται λόγω υποψίας της Λαϊκής Βουλής ότι είναι αντισυνταγματικός επειδή το πνεύμα και η ερμηνεία του αφήνουν τέτοια περιθώρια, θα πρέπει να παραπέμπεται στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.

Πχ. Ο νόμος για την βουλευτική ασυλία προσκρούει κατά περίπτωση, όπως νομολόγησε πολύ πρόσφατα και το ΔΕΚ, στην αρχή της ισοπολιτείας. Συγκεκριμένα το ΔΕΚ μας καταδίκασε ως Ελλάδα γιατί ενώ η βουλευτής Μιλένα Αποστολάκη καλυμμένη από τη βουλευτική ασυλία δεν παρουσιάστηκε στη διαμάχη με τον σύζυγό της, ο ίδιος ήταν υποχρεωμένος για την ίδια υπόθεση να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη επειδή δεν είναι βουλευτής. Οπότε ναι, υπάρχουν μια χαρά αντισυνταγματικοί νόμοι.

Στην a. περίπτωση: αν το ΣΤΕ αποφασίσει ότι όντως ο νόμος είναι αντισυνταγματικός τότε επιστρέφει στην Βουλή για περαιτέρω επεξεργασία του.

Στην b. περίπτωση: αν το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο αποφασίσει ότι ο νόμος είναι όντως στο πνεύμα του αντισυνταγματικός επιστρέφει στην κυβερνητική βουλή η οποία αποφασίζει είτε να κάνει αναθεώρηση και να επανέλθει με νέο νόμο, είτε να ξαναψηφίσει το νόμο όμως με ειδική πλειοψηφία τουλάχιστον 2/3. Εφόσον ο νόμος περάσει με πλειοψηφία 2/3 επιστρέφει στη Λαϊκή Βουλή όπου για να ασκηθεί veto πλέον θα απαιτείται 75% και όχι μόνο 51%. Αν πάλι ασκηθεί veto ο νόμος ακυρώνεται οριστικά και αμετάκλητα.

Συνεισφορά Δεύτερη: Η Λαϊκή Βουλή να ψηφίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από ανοιχτές υποψηφιότητες (ή τέλος πάντων το συλλογικό σώμα που έχει το ρόλο του ανώτατου άρχοντα όπως στο παράδειγμα της Ελβετίας).

Συνεισφορά Τρίτη: Η Λαική Βουλή να αποφασίσει την αναίρεση της βουλευτικής ασυλίας και την παραπομπή κυβερνητικών στελεχών για έρευνα από τη Δικαιοσύνη.

Περιθώριο για συζήτηση για περισσότερες αρμοδιότητες στην Λαϊκή Βουλή φυσικά υπάρχει αλλά ήδη αν είχε αυτές τις 3 δυνατότητες θα προσέφεραν στη δημοκρατία μας: 

1.      Εκτός του προφανούς και σημαντικότατου που είναι ο έλεγχος του νομοθετικού έργου και των τωρινών θεσμών επίσης θα προσέφερε μεγαλύτερη συμμετοχή στους θεσμούς από ετερόκλητες ομάδες. Η κυβερνητική βουλή είναι κατά κύριο λόγο σώμα ανδρών, με κοινωνική και οικονομική επιφάνεια και συνήθως ανώτερης (έστω τυπικά) εκπαίδευσης. Η Λαϊκή Βουλή θα έβαζε στον πολιτικό διάλογο περισσότερες γυναίκες, φτωχούς, μη νομικούς, μειονότητες, πολίτες από την περιφέρεια και τα χωριά που έχουν ελάχιστες πιθανότητες συμμετοχής κατά τα άλλα, ακόμα και Έλληνες της ομογένειας.

2.      Επειδή ο καθένας θα έχει ίσες πιθανότητες να κληρωθεί και να κληθεί να εκπληρώσει την υποχρέωση του να συμμετέχει θα δημιουργηθεί μια κουλτούρα ανησυχίας και ενδιαφέροντος για τα πολιτικά, μια δυναμική αναβάθμισης της πολιτικής όχι ως διαχείριση και διεκπεραίωση αλλά ως στάση απέναντι στα κοινά. Οπότε συνολικά η κοινωνία θα είναι πολύ πιο συμμετοχική.

3.      Το σώμα αυτό θα είναι άμεσα συνδεδεμένο με την κοινωνία και τον κοινωνικό ιστό, χωρίς μεσάζοντες, εξαρτήσεις, πελατειακές σχέσεις, δηλαδή χωρίς κόμματα.

4.      Φυσικά το σώμα αυτό δε θα έχει ειδίκευση, γι αυτό και δεν δύναται να κυβερνήσει, ούτε και προτείνεται να κυβερνήσει και θα έχει λίγες αρμοδιότητες και καθαρές. Όμως θα μπορεί να ελέγχει και να τοποθετεί σημαντικούς όρους και ιδέες στο πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι εξαιρετικά σημαντικός ο ρόλος των ανώτατων δικαστηρίων. Επίσης τίποτα δεν σταματά τα μέλη της Λαϊκής Βουλής από το να επηρεάζονται από δικά τους ή άλλα συμφέροντα. Και ένα σώμα ας πούμε 1.000 ατόμων είναι πολύ λιγότερο ευέλικτο οπότε οι διαδικασίες θα είναι πιο χρονοβόρες. Αλλά η σημερινή τεχνολογία μπορεί να δώσει αποτελεσματικότατες λύσεις χωρίς να χρειάζεται καν τα μέλη της Λαϊκής Βουλής να κουνηθούν από τα σπίτια τους.

5.      Οπότε ναι, εννοείται ότι υπάρχουν αδυναμίες. Αλλά σε όλα τα σώματα και σε όλα τα συστήματα υπάρχουν αδυναμίες. Το θέμα είναι να καταθέσουμε προτάσεις για βελτίωση.

Γιατί Πηγαίνω στο Σύνταγμα Κάθε Βράδυ

Σας γράφω από την πλατεία Συντάγματος. Σας γράφω από τον χρόνο γιατί σας γράφω από το αύριο. Η ώρα είναι 1.56π.μ. ακριβώς, ξημέρωμα προς Σάββατο και στο Σύνταγμα παραμένουν περισσότεροι από 1.500 πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν στην Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος, όπως αποφάσισαν να ονομάζεται.

Είναι σαφές ότι ο κόσμος που συμμετέχει στις συγκεντρώσεις των τελευταίων ημερών είναι ετερόκλιτος. Είναι σαφές ότι ακόμα δεν έχει αποκτήσει μια καθαρή ιδεολογική ταυτότητα, δεν έχουν καν αναγνωριστεί οι στόχοι του κινήματος της “Άμεσης Δημοκρατίας Τώρα”.

Όμως απόψε στο Σύνταγμα, είδα ένα πλήθος καθισμένων ανθρώπων να παρακολουθούν ευλαβικά τοποθετήσεις αγνώστων, τοποθετήσεις με τις οποίες συχνά συμφωνούσαν, άλλοτε διαφωνούσαν και να ψηφίζουν σηκώνοντας τα χέρια τους περήφανα.

Ψήφισαν ότι δεν θέλουν Πραγματική Δημοκρατία, θέλουν Άμεση Δημοκρατία. Δεν θέλουν να αντικαταστήσουν τους τωρινούς διεφθαρμένους πολιτικούς με άλλους καλύτερους, για να χτίσουν πραγματική δηλαδή ποιοτικότερη δημοκρατία. Θέλουν συνολικά να αλλάξουν το σύστημα, επιδιώκουν ένα νέο μοντέλο.

Δεν έχει σημασία ποια είναι η προσωπική μου θέση απέναντι σε όσα ακούγονται εδώ. Έχει σημασία η στιγμή, το ιστορικό momentum. Διότι είμαι σίγουρη ότι γράφεται ιστορία στις συνειδήσεις όσων βρίσκονται στην Πλατεία Συντάγματος, στην κοινωνική διαδρομή της Ελλάδας.

Οι πολίτες που συνομιλούν μπροστά στη Βουλή για τρίτο συνεχόμενο βράδυ επανέφεραν μαγικά το νόημα στις λέξεις. Πρώτα και κύρια στη λέξη Σύνταγμα. Στη λέξη Δημοκρατία, στη λέξη Διάλογος, στη λέξη Ανεκτικότητα. Δεν αφήνουν τις κουβέντες να ξεγλιστρούν, δεν τετραγωνίζουν τον κύκλο, δε χαρίζονται στα νοήματα. Δεν ανέχονται φασιστικά υπονοούμενα, κομματικές κορώνες, συνδικαλιστικά τερτίπια. Είναι τίμιοι.

Τους θαυμάζω, με τα κουσούρια τους. Ακόμα κι αν θεσμικά καμία αλλαγή δεν επιτευχθεί άμεσα, το σχεδόν βέβαιο, ακόμα κι αν καμία εξέλιξη δεν πυροδοτηθεί από αυτές τις συγκεντρώσεις, τις συναντήσεις συνανθρώπων, αυτές οι τρεις νύχτες μου χάρισαν πίσω την ελπίδα ότι δεν έχουμε σαπίσει ολοσχερώς. Τους ευχαριστώ. Και σας παρακαλώ, κατεβείτε στο Σύνταγμα!

Χωρίς τίτλο.-

Ελλάδα, 11 Μαΐου 2011.

Προχθές τα ξημερώματα ένας σαραντετράχρονος πατέρας δολοφονήθηκε για μία κάμερα, μάλλον από τρεις αλλοδαπούς στην ευρύτερη περιοχή του τριγώνου των Βερμούδων δηλαδή Πατήσια, Αγίος Παντελεήμονας, Βικτόρια.

Εχθές έγκριτοι δημοσιογράφοι -ο θεός να τους κάνει- προσπαθούσαν φιλότιμα να μας πείσουν ότι αυτό θα μπορούσε να είχε γίνει στο Κολωνάκι ή την Εκάλη, γιατί όλοι άνθρωποι είμαστε. Δεν συμβαίνει όμως ποτέ εκεί. Μετά επιδόθηκαν σε καθαρό φασιστικό λόγο ότι για την εγκληματικότητα μας φταίνε οι ξένοι. Μάλιστα αυτοί οι ξένοι που είναι κάπως μαυριδεροί, οι Αλβανοί και οι Σλάβοι είναι πιο σικ. Κατόπιν ομάδες νεοναζί όργωσαν το κέντρο της Αθήνας, όχι το όμορφο, το υπόλοιπο, μοιράζοντας ξύλο, φόβο, πόνο, μίσος.

Σήμερα έγινε μια πορεία στο Σύνταγμα, την τιμημένη πλατεία όπου οι Έλληνες αξίωσαν να έχουν δημοκρατία και σύνταγμα. Η διαδήλωση ήταν μικρή σε όγκο και ήσυχη σε γενικές γραμμές. Παρόλ' αυτά ένας τριαντάχρονος διαδηλωτής βρίσκεται σε προθανάτια κατάσταση από χτυπήματα στο κρανίο, ένας υπέστη ρήξη σπλήνας από κλωτσιές αστυνομικού και οι γιατροί τριών νοσοκομείων (Κρατικό Νίκαιας, Ευαγγελισμός, ΚΑΤ) καταγγέλλουν πολλά περιστατικά βαρβαρότητας με τον αριθμό των τραυματιών να κυμαίνεται στους περίπου 20 ως τώρα. Οι περισσότεροι διαδηλωτές πήγαν μόνοι τους στα νοσοκομεία διότι οι αστυνομικοί τους χτύπησαν και τους εγκατέλειψαν. Όταν χτυπάς κάποιον με το αυτοκίνητο και δεν τον πας στο νοσοκομείο, είσαι εκτός από παράνομος και ανήθικος. Καθίκι.

Αυτή είναι η επισκόπηση των τελευταίων 2 μερόνυχτων. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

Νωρίτερα το μεσημέρι ένας συνάδελφος κοιτούσε φωτογραφίες με ανοιγμένα κεφάλια στον υπολογιστή του και περνώντας από μπροστά τον ρώτησα εάν είναι Μπαχρέιν ή Συρία. Μου απάντησε διλεκτικά "Πλατεία Συντάγματος". Όμως όταν κοιτούσα την εικόνα, χωρίς την πληροφορία, ορκιζόμουν ότι είναι Μπαχρέιν ή Συρία. Τελικά, εκείνος είχε δίκιο.

Δεν έχει σημασία να κάνω ανάλυση των γεγονότων, παρόλο που χίλια πράγματα μπορούν να ειπωθούν. Όπως δεν έχει σημασία να γράψω τι ακολούθησε και τι θα ακολουθήσει. Θεωρώ όμως ότι υπάρχει συνέχεια, οι αστυνομικοί στου Ρέντη, οι υπάλληλοι της Marfin, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι κομμάτι της ίδιας αλυσίδας, συμπτώματα της ίδια σήψης. 

Θα σας αφήσω με μία σκέψη και με ένα video: εύχομαι το αίμα που χύνεται και όλο όσο ακόμα θα χυθεί να αποκτήσει λόγο, να μην είναι μια μάταιη θυσία. Γιατί ως τώρα απογοητεύουμε ακόμα και τους νεκρούς.

Δείτε αλλά κυρίως ακούστε το: http://www.youtube.com/watch?v=celyhv_P79Y

Υ.: την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, ένας εικοσάχρονος μετανάστης από το Μπαγκλαντές δολοφονήθηκε από νεοναζί στα Πατήσια. Ο κατάλογος του χάους μεγαλώνει... 

Θανάσης vs. Βαγγέλης

Η ηθοποιία του Θανάση Βέγγου δε μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα, την έβρισκα grotesque και ξεπερασμένη. Ήμουν πιο πολύ τύπος Λάμπρος Κωνσταντάρας, άντε και Κώστας Βουτσάς στο τσακίρ κέφι. Αναγνώριζα όμως ανέκαθεν κάποια αντικειμενικά στοιχεία σχετικά με τη στάση του απέναντι στα πράγματα και τις κινηματογραφικές του επιλογές με σεβασμό. 

Ας αναφέρουμε κατ’ αρχήν, ότι για ιδεολογικούς λόγους βρέθηκε στη Μακρόνησο και αυτή ήταν μόνο η κατάληξη μιας γενικά δύσκολης οικογενειακής ζωής. Ωστόσο δεν το διαφήμισε, δεν το εξαργύρωσε, δεν το χρησιμοποίησε δημόσια με κανένα τρόπο, σχεδόν δεν γνώριζε το ευρύ κοινό το βασανισμένο παρελθόν του.

Επιπλέον, αν και αυτοδίδακτος εξέλιξε την υποκριτική του τέχνη τόσο ώστε να συγκρίνεται επάξια με κωμικούς διεθνούς κύρους, να είναι αναγνωρίσιμος για το ξεχωριστό ύφος, ένας ηθοποιός που τιμούσε την ιδιότητα του απαρέγκλιτα. Στις τελευταίες του δε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές στιγμές, η μεστότητα στην ερμηνεία του ήταν αδιαμφισβήτητη, σαν παλιό καλό κρασί που σε κερδίζει, ακόμα κι αν προτιμάς τη μπύρα.

Τελικά, η μεγαλύτερη επιτυχία του οικείου, καλού ανθρώπου ήταν ότι εξέφρασε τον ταλαίπωρο Έλληνα, αυτόν που ήρθε από το χωριό στην πόλη, αυτόν που κάνει μια ζωή κουπί, τρέχει σαν το Βέγγο και δε φτάνει. Ο Θανάσης Βέγγος περισσότερο και καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο ηθοποιό αντιλήφθηκε και μετέφερε στην κινηματογραφική οθόνη την κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας. Μεγαλειώδες παράδειγμα η ταινία Ζητείται Ψεύτης. Παρακολουθώντας την παρατηρεί κανείς όλες τις παθογένειες της πολιτικής ζωής του τόπου δοσμένες με τον πιο ακριβή τρόπο, σχεδόν προφητικά. 

Την ημέρα ταφής του Θανάση, που τίμησε την ελληνική ψυχή, έτυχε να εκτεθεί το χάος της προσωπικότητας του Βαγγέλη, που την προσέβαλε. Ο κ. Μεϊμαράκης με τις λέξεις του «Μου λες εμένα καλημέρα ρε αλήτη! Σκατομαλάκα! Έλα έξω ρε! Έλα έξω να σε γαμήσω!» μέσα στη Βουλή έδειξε απόλυτη ασέβεια στην Ελλάδα. Ασέβεια όχι ξένη προς τον πολίτη, που έχει χάσει προ πολλού τον αυτοσεβασμό του, ψηφίζοντας αυτόν ακριβώς τον κύριο. Όμως το γεγονός ότι πλέον ένας κομβικός παράγοντας του πολιτικού συστήματος τολμά να μιλά έτσι, ανεπαίσχυντα, χωρίς καν να υποστεί την απόλυτη απαξίωση, την σύσσωμη κατακραυγή, δείχνει πόσο νοσεί το σύνολο. Πόσο μεγάλη διαδρομή διανύσαμε από τον αγώνα του Θανάση Βέγγου ως την κατρακύλα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. 

Η δικαιολογία του κ. Μεϊμαράκη όταν σε εκπομπή πανελλήνιας εμβέλειας χρησιμοποιούσε τη λέξη νονός ήταν πως κανείς μας δεν είναι παρθένος, ίσως μόνο στο ζώδιο, και τέλος πάντων δεν σοκάρεται η ελληνική κοινωνία από την επιλογή των λέξεων. Όμως ο πολιτικός ηγέτης, θα έπρεπε να παρέχει το πρότυπο, και όντως εν τέλει το κάνει, αλλά δυστυχώς ως κακέκτυπο. Εντούτοις, η ουσιώδης διαφωνία μου με τον κ. Μεϊμαράκη είναι ότι ευτυχώς, αντίθετα προς την εκμαυλισμένη άποψη του, υπάρχουν αρκετοί πολίτες που ξαφνιάστηκαν εξαιρετικά δυσάρεστα από την ολοφάνερη απουσία αρετής. 

Είναι καιρός να επαναφέρουμε το βάρος στη σημασία των λέξεων και των εννοιών, στην κυριολεξία τους. Ουδείς αιτιολογείται να υβρίζει έτσι, να χρησιμοποιεί αισχίστου είδους λεκτική βία στον ιερό χώρο της Βουλής. Είναι δε όντως ιερός διότι ήρωες, όπως ο Λάκης Σάντας, διακινδύνευσαν και θυσίασαν αλλά και καθημερινοί άνθρωποι, όπως ο Θανάσης Βέγγος, τραβούν διαρκώς κουπί για να τον απολαμβάνει ο κ. Μεϊμαράκης. 

Ο τυχαίος συγχρονισμός ανάμεσα στην ύβρη του κ. Μεϊμαράκη και την ταφή του κ. Βέγγου έχει ηχηρή σημειολογία. Μένει μόνο σε κάθε έναν από εμάς να κατορθώσουμε να την διαψεύσουμε.