Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Η Μέδουσα αναδημοσιεύει από την Ελευθεροτυπία το άρθρο και το Blog δεν είναι του Γιάννη Ξανθούλη. Λόγω της απεργιακής έκδοσης, το συγκεκριμένο κείμενο δεν υπήρχε Online και  έπρεπε να εκτεθεί σε κριτική, γι αυτό και έγινε η αντιγραφή.

Αναδημοσίευση: Ρελάξ στις κλειδαριές, του Γιάννη Ξανθούλη
Απεργιακή Ελευθεροτυπία, 07 Ιουλίου 2012, σελ. 28

Ότι θα ξέπεφτα σε τόση γερμανοευρωπαϊκή λογιστική στο τελευταίο τέταρτο της ζωής μου -σε λίγο συμπληρώνω εξήντα πέντε καλοκαίρια- δεν το φαντάστηκα ποτέ. Πέρα από τους λογαριασμούς- χαράτσια, τη θεαματική μείωση των εσόδων μου, την περίσκεψη για να γεμίσω το ρεζερβουάρ και την αβάσταχτη ελαφρότητα της χάλκινης πεντάρας στην τσέπη μου, πρέπει καθημερινά να διδάσκομαι από τα ΜΜΕ ακαταλαβίστικους οικονομικούς όρους, που -υποτίθεται- είναι αναγκαίο να αποστηθίσω σαν το «Πάτερ ημών». Για την τιμή των ύπουλων όπλων.

Φαντάζομαι ότι υπάρχει πραγματικά νοήμων στα οικονομικά κόσμος, που, όλα αυτά τα ανατριχιαστικά, τα καταλαβαίνει και μπορεί να τα σχολιάζει άνετα. Οι υπόλοιποι, ή τουλάχιστον της δικής μου κατηγορίας, παθητικά, καταπίνουμε αυτό το αριθμητικό μεγαλείο με τα πικρά ρεπανάκια της άπνοιας. Κι ας φυσούν τα μελτέμια, όπως αρμόζει σε μελτέμια.

Κι εκεί στέκομαι. Στην κανονική ροή των καιρικών φαινομένων. Ζέστη, η κραυγή της δεκοχτούρας στις τέσσερις το απόγευμα, ο ιδρώτας που αγαπά να ποτίζει τα Λακόστ, που αγοράστηκαν σε καλύτερες μέρες, το φεγγάρι που δεν παραλείπει να ωριμάσει. 

Ανθισμένο το γιασεμί, το ίδιο τα πιπερόδενδρα, απαραίτητη η μελίγκρα στις μαργαρίτες, ακόμη σε ισχύ το άρωμα του τηγανιτού κολοκυθιού παράταιρα ρομαντικό δίπλα στη χυδαιότητα της πίτσας και των ύποπτων κρεάτων. Κάτι τέτοια περιέργως με παρηγορούν, μπορώ να πω περισσότερο κι απ’ την «καλή θέληση» της Αστυνομίας να μπαγλαρώσει την ανεξέλεγκτη διεθνή αλητεία που μας ταλανίζει.
 
Βέβαια θα προτιμούσα αντί να τους στοιβάζουν σε φυλακές με τσάμπα φαγητό και ορδές φιλότιμων δικηγόρων, να τους ξαπόστελναν σε πιο χλοερούς τόπους. Ο πολιτισμός μας όμως κάτι τέτοιο δεν το εγκρίνει, χωρίς φυσικά να ‘χει πρόταση για τη συνέχεια. Όλοι ξέρουμε πώς στις φυλακές ο πολιτισμός παριστά τον πολιτισμό με όλες τις αποχρώσεις της παραβατικότητας. 
 
Και μέσα σε όλα, από τα δελτία ειδήσεων να μαθαίνουμε «περιφερειακά» πως κάποιος ανώνυμος κακοποιός έσφαξε, λήστεψε, τρομοκράτησε. ΟΜΩΣ λόγω της κόσμιας πατέντας των «προσωπικών δεδομένων» ΔΕΝ μαθαίνουμε περισσότερα απ’ ό,τι μπορεί να παράγει η κουρασμένη πια φαντασία μας. Για να μην τρομάζουμε ή για να μη χαθεί το σασπένς; Πιθανόν. 

Η κλασική δημοσιογραφική πυραμίδα «ΠΟΙΟΣ, ΠΟΥ, ΠΟΤΕ, ΤΙ, ΓΙΑΤΙ» δεν έχει πλέον ισχύ. Τελείωσαν αυτά. Ζούμε με πολλά μισόλογα και ανεπαρκή ρεύματα παρηγοριάς στον αστερισμό ενός φολκλορικού τρόμου. Κι εγώ, ο συστηματικά απορημένος, να εκπλήσσομαι ΠΟΣΑ χρυσαφικά μπορεί να κρύβει κάθε νοικοκυριό, που σέβεται το ληστή;

Οι κοινωνιολόγοι μπορούν να απαντήσουν ίσως γιατί τα αγόρια από την πρώην αλησμόνητη Σοβιετική Ένωση διαθέτουν τόσο εκπαιδευμένη όσφρηση στο πολύτιμο μέταλλο, ακόμη κι αν διακοσμεί ένα ασήμαντο κουταλάκι γλυκού… Βεβαίως, έχουν και την αμέριστη βοήθεια των «πιστών οικονόμων» μαμάδων ή συζύγων τους, που βοηθούν στη μακροζωία των Ελλήνων γερόντων και όχι μόνο. Έχω ιδία πείρα από τέτοια θεραπαινίδα γαλουχημένη από την ιβηρική κουλτούρα ταχυδακτυλουργίας. Τέλος πάντων, αηδιάζω για το πώς ξεπέσαμε στην ανάγκη αυτών των μαϊμούδων απογόνων των ένδοξων (το πάλαι) «γεωργιανών μπαλέτων», που θαυμάζαμε.
 
Ακόμα περιμένω τον κύριο Δένδια να βγει να καθησυχάσει τον κακοπαθημένο (συχνά ήθελές τα και παθές τα) πολυληστευμένο λαό και ΑΝ πρέπει να εμπιστευόμαστε τα πανέμορφα παληκάρια της Αστυνομίας, που ζουν με μέτριο μισθό και ημίγλυκο φραπέ.
 
Τα βασικά μας όμως θέματα είναι η τρόικα και πώς θα κρίνει τη θεραπεία του ματιού του πρωθυπουργού. Ευτυχώς ο διάδοχος «Σύριζα» θα βάλει εν ευθέτω χρόνω τα πράγματα στη θέση του. Όσοι επιζήσουμε θα διαπιστώσουμε τα μεταφυσικά του οράματα. Είθε. 

Καλοκαίρι με ιουλιανούς Αγίους στη σειρά και αρκετή ποδοσφαιρική παράκρουση. Μέσα στη γενικότερη αηδία έρχεται σιγά σιγά και το ιδεώδες των «Ολυμπιακών». Θρίαμβοι και ήττες για να μας θυμίζουν το χαζοχαρούμενο 2004, τότε που όλοι οι ηγεμονίσκοι ασπάζονταν την κάρα της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου ενθουσιασμένοι για τις υστερικές μας προοπτικές. Ύστερα πλάκωσε η μαυρίλα και η αλουμινένια ματιά της Μέρκελ. Κι έτσι γρήγορα μάθαμε ότι πεθάναμε σαν χώρα χωρίς αξιοπρέπεια, σαν χώρα υποχρεωμένη να νιώθει υπερχρεωμένη σε οτιδήποτε τόλμησε να υπερβεί με αίσθημα νεοπλουτίστικης παράκρουσης…

Το πρωί της Δευτέρας πήγαμε στο νεκροταφείο της Παιανίας να αποχαιρετήσουμε τον μεγαλύτερο ηθοποιό της γενιάς του, τον Θύμιο Καρακατσάνη. Όταν τον πρωτόδα στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έπαθα σοκ. Τον ίδιο καιρό η Πέγκι Ακστροφ, ο Λόρενς Ολιβιέ, ο Ραλφ Ρίτσαρσον και άλλοι μύθοι του λονδρέζικου θεάτρου είχαν το ίδιο αίσθημα όταν τον είδαν στους «Όρνιθες» και μετά στη «Λυσιστράτη». Αλλά δεν ήταν μόνο σπουδαίος «αριστοφανικός» ο Θύμιος, όπως ακούσαμε κατά κόρον. Ήταν ο απόλυτος ηθοποιός. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο. Γεννήθηκε για να υπηρετήσει το σύγχρονο ελληνικό έργο, αλλά και Πίντερ, Μαξ Φρις, Σέξπιρ, Καλντερόν, Χουρμούζη, Σουρή, Αρθρουρ Μίλτερ, Γκόγκολ…

Η σκιά του Καρόλου Κουν τον ακολουθούσε πιστά, ακόμα κι όταν ξέφευγε, γιατί ήταν πραγματικά υδραργυρικός… Δεν χωρούσε πουθενά. Να δούμε τώρα τι θα κάνει με τον ουρανό… Είμαι περίεργος.

ΥΓ. Και για μας και για σας το υπόλοιπο του καλοκαιριού θα είναι γρίφος. Έχω την ελπίδα πως ίσως θυμώσουμε θετικά. Για να φύγει ο φόβος και να ρελαξάρουν οι καημένες οι κλειδαριές μας.

-----------------------------------------

Όσους βιαστούν να μιλήσουν για στιγμιαίο ατόπημα, τους παροτρύνω σε μια σύντομη έρευνα άλλων πρόσφατων τοποθετήσεων του ιδίου. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, κ. Ξανθούλη.